Dit weekend heb ik met een nicht de fotocollectie van haar overleden vader gesorteerd en bekeken. Op deze foto zit ik rechts mét een camera mijn neefje te "kieken". Je kunt dus wel zeggen dat het fotograferen mij met de paplepel is ingegeven. Het grappige is dat ik van mijn kleindochter ook zo'n foto heb.
Eerlijk gezegd ben ik pas gaan fotograferen toen ik zelf op reis ging. Daarvoor leende ik de Olympus van mijn vader (OM-1). Een paar jaar eerder was ik wel al aan het filmen. Toen nog met Dubbel-8, in kleur. Mijn schoolreisje van de middelbare school naar Parijs, mijn nichtje die ik leerde fietsen, mijn hondje Pebbles. Het wordt tijd dat ik die films eens laat digitaliseren. Dat schijnt best gemakkelijk te gaan. Toen we (bijna) dertig jaar geleden zijn getrouwd hebben we van de familie een Asahi Pentax ME gekregen. Die heeft het ruim twintig jaar uitgehouden, inclusief telelenzen. Ik heb dia's gemaakt en gewone kleurenfoto's. Mijn kinderen waren gewillige onderwerpen, maar ik kon ook heel goed racefoto's maken. Zo dichtbij mogelijk, en zo scherp mogelijk. Later kon ik een tweedehandse Canon EOS 5 kopen, maar ik heb er nooit met veel plezier mee gefotografeerd. Hoewel ik al in 1997 een digitale camera had, ben ik pas echt gaan fotograferen vanaf 2003. En nu ben ik niet meer te houden. Een kleine Canon Ixus 70 vergezelt me altijd. Ik heb nog een Canon Powershot G3, voor het toeristische werk en sinds kort ga ik met een Canon EOS 400D door het leven. Maar ik wil nu wél het bijbehorende boek doorwerken.
Ook heb ik met mijn nicht haar kunstwerken bekeken. Zij heeft vanaf 1991 getekend en geschilderd. Heel gek, dat wij nu "samenkomen" met de aquarel. Weer iemand waar ik wat van kan leren! Hoe gek loopt je leven soms?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten