185-kunstig

Kunst ligt gewoon op straat.

Toen ik afgelopen week op het station Utrecht stond, mocht ik een soort performance aanschouwen. Spaanse (?) mannen en vrouwen stonden als standbeelden tussen het wachtende publiek bij het hoofd-mededlingenbord van de NS. Na een tijdje wisselden ze van plaats. Niemand anders had het in de gaten, zo druk was iedereen om een trein te halen. Ik werd getriggerd door hun gebrek aan lichaamstaal, ze stnden als beelden. Jammer genoeg moest ik ook de trein halen en kon ik niet het einde "zien".

Bij mijn bezoek (met vriendin) aan de Pasar Malam Besar in Den Haag, onze geboortestad, werd ik ook getroffen door alle visuele beelden. Maar ook onze neuzen (de durianvrucht stinkt), oren (muziek) en gevoel (ik hoor bij de tweede generatie Indische nederlanders) kregen voedsel. De oude vrouwen zijn njai's, de oermoeder van de Indische nederlander. HUn verhalen waren hier opgetekend. Ze ontroerden me.

Omdat het de laatste tijd erg druk is, heb ik geen ruimte in mijn agenda om te tekenen. Ik heb de odnerste tekeningen gemaakt tijdens een wandeling met de hond. Het papier is wat dun, de volgende tekening schijnt er doorheen. En het regende die ochtend ook nog! Dat is lastig tekenen met een niet-permanente viltstift. De schaapjes gingen op een gegeven moment "lopen" en gingen verder weg staan onder een eik. Ik wil de volgende keer de essentie van hun kopjes en oren nog beter tekenen.