309-naakten2

Op de tweede dag gingen we weer verder waar we gebleven waren. Tekenen, schetsen, oefenen, zuchten en nog eens zuchten. Ik heb nu ook weer af en toe afgewisseld met soort papier en met tekenmateriaal. Gisteravond heb ik nog met aquarel geoefend op mijn eigen echtgenoot en ik besloot het vandaag eens te proberen. Gewoon schilderen zonder te tekenen (tweede foto). Ook heb ik met inkt getekend en daarna met een penseel met wat water wat schaduwen geschilderd (de derde foto, de vierde foto links). Maar het fijnste is toch nog om met pastelpotlood te werken. Ik moet dan wel met een mesje een puntje slijpen, maar ik kan er niet heel erg fijn mee werken (dat is om mezelf te beschermen).

Het model had zijn eigen gitaar meegenomen, een trommelbox (cajon) en een didgeridoe. Af en toe maakte hij muziek en waren wij aan het tekenen. Heel inspirerend. Eén mevrouw was met olieverf bezig, ze kon al goed tekenen, maar wat ze in een half uurtje met olieverf deed was geweldig. De andere Nederlandse dame kon heel treffend de gelaatstrekken en de houdingen van het model neerzetten met gedurfde grote houtskoolstrepen. Oefenen en oefenen, dan kan ik ook grotere stappen nemen. Het is jammer dat ik morgen niet kan, maar aan de andere kant merk ik dat het erg vermoeiend is. Ik ben niet de enige die er last van heeft. Tegen het einde van de dag nemen we vaker pauze.

Ik dacht deze avond slim te zijn om tussen twee onweersbuien door te gaan wandelen met de hond. Een kort rondje. Ik was bijna thuis toen het flitste en knetterde en meteen daarna de klap kwam. Ik schrok me een hoedje, de hond werd wild, de herten sprongen plotseling weg en de vogels vlogen uit de bomen. Mijn rechteroor deed pijn van de klap, toen ik het op een rennen zette. De hond trok me haast voort. Het was echt griezelig. Ik besef dat ik net zo goed, op dat landweggetje een doelwit voor de bliksem was geweest.