Toen ik 's ochtends wilde douchen was er alleen maar een ministraaltje kokend water, of een ministraaltje ijskoud. Dan maar wassen met de mandikan, een beker met een handvat die ik steeds vulde met koud water. Brr, je wordt er wel wakker van. Blij dat we daar weg konden. Onze taxi was geregeld, maar we moesten kiezen tussen een 6 uurs, of een 12-uurs taxi. Dat werd dus de 12-uurs, want de andere was net te kort, en met al dat verkeer hier weet je maar nooit. Onze eerste stop was een geldautomaat, de volgende was het paleis in Yogyakarta, het kraton. We kregen meteen een parkeerplaats voor de ingang, daarvoor moest wel eerst een hele familie tussen de kraampjes verhuizen. Een gids, David, bood zich meteen aan en loodste ons behendig tussen alle scholieren naar de highlights van het paleis. Heel interessant vond ik de pilaren, het groen was van de islam, de roos van het boeddhisme en de blauwe olifantspoot van het hindoeïsme. Na de rondleiding kwam een bezoekje aan een batikwerkplaats, waar van verschillende kunstenaars handgemaakte doeken tentoongesteld werden. Ik had mijn oog laten vallen op wat oudere doeken met natuurlijke kleuren. Die waren natuurlijk meteen duur. Met de taxi naar het waterpaleis Taman Sari. Weer een gids, maar nu een die er geboren is. De eerste drie sultans hebben er nog gebruik van gemaakt, maar daarna was er een uitbarsting van de Merapi of een aardbeving, dat ben ik vergeten, maar toen was er geen bronwater mee. De Portugezen hebben er na 2004 geld in gestoken, en hebben ook bijvoorbeeld de kleur van de bassins blauw gemaakt. Hierna ging het naar de Sambisari, pas in 1966 ontdekt. 6 Meter van deze tempel is in 1006 begraven bij de uitbarsting van de Merapi.
Een relaxte stop bij LemahLedok, in een soort tuinrestaurant deed ons alle drukte vergeten. En we hadden honger. Heerlijke tempé goreng gegeten. De nasi en de pindasaus waren wel heet. (Gevaar=oranje pepertjes). Onze laatste stop was bij de Prambanan tempel, uit de negende eeuw. Heel bijzonder omdat deze heel hoog zijn (47 meter). Helaas heeft een aardbeving ook hier flink huisgehouden. We werden meteen overrompeld door schoolkinderen (12 en 13 jaar) die hun Engels wilden oefenen. Alsof ik zo goed Engels kan. Van hen leerden wij wat meer over de tempels. We wilden niet in de rij staan van de grootste tempel en zijn er omheen gelopen. Af en toe werden we gevraagd om te poseren. Veel te vroeg kwamen we op het vliegveld van djogja aan. Straks vliegen we naar Bali.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten