Tja, daar zit ze dan weer. Tegenover me.
Ik durf nooit meteen te beginnen als ik met viltstift een portret ga maken. Straks vindt ze het niet meer leuk en zit ik met een halve tekening. Of ze beweegt en dan kan ik de tekening niet meer afmaken. En gebruik ik kleur of niet?
In mijn nieuwe boek van Felix Scheinberger (de Engelse versie van Wasserfarbe für Gestalter) staat dat een tekening door kleur meer de werkelijkheid benadert, tot leven komt. En bij zijn voorbeelden is dat ook duidelijk te zien. Toch voelt het nog dubbel om in bovenstaande tekening te gaan kleuren, een soort heiligschennis.. De tijd maakt de beslissing voor me... er ís geen tijd meer. Misschien maak ik er een afdruk van op aquarelpapier om te oefenen.
Het aapje op mijn schouder (een stemmetje dat altijd met me meedenkt) zegt: het gezicht is wat ronder, en hoe komt het dat de iPad zo hoog ligt? Ik zeg tegen het aapje: Inderdaad, de volgende keer beter naar de verhoudingen kijken, en het is logisch dat je de weg kwijt raakt als het kind steeds beweegt.. Later is ze meer naar beneden gezakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten