Wat een volle dag met emoties, verhalen en belevenissen!
Het eindigde met een bordje Indisch eten, gemaakt door de zus en schoonzus van mijn jarige nicht.
Met een volle buik zit ik in de trein naar huis.
In de middag had ik afgesproken met twee van mijn broers, hun vrouwen en twee van hun dochters om naar de theatervoorstelling ‘Senang’ te gaan.
Het onderwerp? Wat betekent het voor jou om Indo te zijn? Wat is dat: Indisch? Vragen die voor bijna alle aanwezigen speelden. Het was een herkenning voor velen, gezien de reacties uit het publiek. Er was muziek op piano en trommels. De acteurs konden ook heel goed zingen. En er was stilte, soms mooi en herkenbaar, maar ook pijnlijk en emotioneel. Het stond symbool voor het Grote Stilzwijgen gebezigd door de Eerste generaties, onze ouders en grootouders. Weinigen spraken over de verschrikkingen in de oorlog met de Japanners en de Bersiaptijd daarna. Het stuk werd afgesloten met een vragenkwartiertje met het publiek. Heel bijzonder. Nog even gezellig met mijn familie kunnen napraten in café de Balie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten