Gewoon tijd om op te passen na de korte vakantie. Geen tijd nog om mijn reisboekje aan te passen of een reisverhaaltje te schrijven. Tijd om te genieten van het kruipende en altijd lachende kleinkind. Nou ja, bijna altijd. Als ze moet inslapen gaat dat gepaard met een heel gevecht. Hierboven zie je Z. die in het kantoor met grote-mensen-stiften mag tekenen. (Nee, die mag je niet meenemen). Ze ging heel trots naar huis met deze kunstwerkjes in een papieren tas. Arme ouders, die moeten nu dit allemaal bewaren. Gelukkig zijn ze van het weggooien. Dat ben ik nog steeds aan het doen. Zelfs het honderddagenproject is al begonnen en ik heb nog niets gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten