734-hoesje

In de tropen is mijn oude vilten hoesje van mijn telefoon kapot gegaan. Het vilt werd steeds dunner en scheurde op een gegeven moment.

Op zoek naar een nieuw hoesje voor mijn antieke iPhone 3GS was nog niet zo gemakkelijk. Haast niemand op Java had nog een hoesje. 

Ik heb uiteindelijk in Surabaya het witte lakleren hoesje gevonden.

Maar nu vond ik het tijd om van een stukje vilt en wat draadjes Norowol (die van de aapjes) een nieuw hoesje te maken. Ben benieuwd hoe lang deze meegaat..

733-weer-een-aap

Aapje 13 heeft iets kleinere oortjes dan zijn zusjes en broertjes. Zijn lijfje is iets gevulder zodat het kopje beter omhoog blijft. Het lijfje is van Noro-wol en het gezichtje van lichtgrijze merino.

Hier zitten aap 13 en aap 5 op de bank in de tuin. Het is er ruim 30 graden in de schaduw.

732-kaartje

Voor een gelukwens voor een nieuwe baby in de familie heb ik aap 5 nagetekend. De eerste tekening stuur ik op.
Aap 5 en aap 1 zijn nog de enige apen in mijn huis. Aap 13 is in aantocht!

731-gordijnspiralen

Dit zijn klittenbandrondjes, die ik spiraalsgewijs op lichtdichte gordijnen heb genaaid. Daarmee kan zoonlief eindelijk, na twee jaar wachten, zijn dakramen afschermen van de hete zon. Een simpele en hopelijk doeltreffende oplossing. De tijd zal het leren.

730-Java-droodles

Dit zijn de tekeningetjes uit mijn dagboek over de reis van Java en Bali. De grootste is 6 cm hoog, de kleinste 2 cm. Klik op het plaatje om een beter beeld te krijgen. De kriebellijntjes die ik van de vulkanen heb getekend, staan hier niet op. Die waren voor mij alleen bedoeld om de bergen 'aan te raken'.

729-batik

 In een atelier in Yogyakarta heb ik een batik gekocht. Deze man heeft hem indertijd gemaakt. Het stelt een dorps tafereeltje voor met karbouwen en kippen. Maar wat de kameel daar doet weet ik niet. Achter de man zie je wat er tegenwoordig veel gemaakt wordt. Modern werk met felle kleuren en ook goud. De gids die ons naar dit atelier had gebracht vertelde dat dit een wat ouder doek was, met een soort was-craquelé als achtergrond. Hij verbaasde zich over mijn keuze.

Deze lap was nog ouder (had geen craquelé achtergrond), eigenlijk wilde ik ze allebei, maar dat werd te duur en ik moest toch kiezen. 

728-stempelen

Donderdag ging ik met mijn quiltvriendinnen naar de duitse quiltgroep in Mönchengladbach. Daar zouden we een dagje gaan stempelen. Er was stof genoeg, verf genoeg en we hoefden ons nergens zorgen over te maken. En daar hadden wij wel oren naar. In het atelier van een van hen hebben we de hele dag gestempeld en geverfd. Zelf had ik niet zoveel gedaan. De leukste lap was die met een klimopblaadje. Daar ging ik met een roller vol verf overheen. Het gaf een leuk effect. Ze gebruiken de verf van Blauweisschen.
Ik heb genoten van alle lekkere cakes, quiches, salade en ijs met zomervruchten. Prima verzorgd dagje!

727-aapjes

aapje 10: Op bestelling gemaakt, in de kleuren van de klant.. was een kraamcadeautje en is wasbaar.



aapje11: gewoon gevuld met wol, ecru gezichtje en Norowol als lijfje

aapje12: lichtgrijze wol als gezichtje en Noro-wol als lijfje.

De laatste twee aapjes gaan donderdag mee naar de patchworkgroep in Mönchengladbach. Misschien wil iemand ze adopteren.

726-Java23-Solo-Jakarta-Schiphol

Onze laatste dag in Indonesië. Met een van tevoren bestelde chauffeur verlieten we Madiun, uitgezwaaid door mijn jongste broer. We reden bijna dezelfde weg over de bergen door Sarangan en lieten het meer ver beneden ons liggen. Langs steile hellingen en mooie uitzichten daalden we af naar Solo. De foto laat zien hoe groot de bomen zijn ten opzichte van een auto. In de verte zie je nog een topje van een berg.
In Solo werd het steeds drukker, we wilden niet shoppen, maar rechtstreeks naar het vliegveld. Daar kwamen we te vroeg aan, maar we hebben ons prima vermaakt. De vlucht naar Jakarta met Garuda verliep probleemloos. We hebben op het vliegveld nog wat gegeten en hebben ons laatste geld opgemaakt aan souvenirs en boeken. Het was me nog gelukt om wat ouderwetse batik zakdoeken op de kop te tikken. Die kan ik altijd gebruiken in mijn textiele werken. De vlucht van Jakarta naar Singapore met Singapore airlines verliep niet vlekkeloos. We vertrokken 20 minuten te laat. Kortom, we hadden nog maar tien minuten om over te stappen op het andere vliegtuig van Singapore airlines, richting Amsterdam. Dat ging niet lukken, want dan zouden we eerst met een treintje moeten naar een andere terminal. In het vliegtuig werd omgeroepen dat we ons moeten melden bij het grondpersoneel. Ook de vluchten naar Parijs, Kopenhagen en Tokyo, die rond 23.55 zouden opstijgen hadden problemen. Er waren maar vier mensen die naar Amsterdam moesten, en we werden in een golfkarretje binnendoor vervoerd naar het wachtende vliegtuig. Erg lullig om in een vol vliegtuig naar je plaats te gaan. We hadden drie stoelen voor ons tweeën. Een half uur later vertrokken we pas, maar dat is prima ingelopen door de piloten. Onderweg waren nog twee australische babies de hele vlucht aan het krijsen, maar ik heb er geen last van gehad. Vier films verder en iets te weinig geslapen, kwamen we om 7:00 aan. Toen we bij de babageband stonden werden we omgeroepen. De bagage was er niet. Die is drie dagen later thuisbezorgd, met alle souvernirs er nog in.
Gisteren vond ik nog 150.000 roepia, die ik apart had gelegd om te betalen bij het verlaten van Indonesië. Zonde!

725-Java22-Sarangan

725-Java22-Sarangan

Mijn schoonzus I. heeft een taxi geregeld voor 15 personen. We gaan eerst naar de begraafplaats in Madiun waar opa Coors zou liggen. De begraafplaats vinden we wel, maar het graf is er niet meer. Het is jammer dat we geen foto's hebben van de 1997-reis. Daar staat het graf wel op. Het graf van de eigenaar van Hotel Merdeka is er nog wel. Op de begraafplaats wonen gewoon mensen. 

Daarna gaan we even naar het zuiden van Madiun, naar de suikerplantage van Kanigoro. Daar heeft mijn vader in een kamp gezeten. Dat kunnen we niet als zodanig vinden. We zien wel de oude huizen staan waar het Hollandse personeel gewoond heeft. Ze zijn allemaal geel geverfd. In een van die huizen komt pa in gesprek met de vrouw des huizes. De oma staat er ook met haar 86 jaar, maar ze is doof en kan niet communiceren. Jammer want zij kan het weten. We draaien ons om om naar Sarangan te gaan, in de bergen. Prachtige uitzichten, steile wegen, en als we daar aankomen is het heel erg druk. Het is zondag, de kinderen hebben nog vakantie, maar onze chauffeur leidt ons naar een mooi plekje. Het meer van Sarangan bevat nu meer water dan in 1997, er is een muurtje langs gebouwd, en toen liepen mijn pa en broers er vrijwel alleen. Nu is het heel druk. Rondom het meer is een weg. Daar lopen en rijden mensen. Op paardjes, per brommer en per auto alleen op een paar stukjes. Aan de kant van het meer vind je kleine kraampjes als saté-bakkers en snoepkraampjes. Aan de overkant is er een lint van het ene winkeltje na het andere. Een drietal kinderen wil op een paardje. En als ze weg zijn beseffen de ouders dat de paardjes het hele drie km lange weggetje afgaan. De eigenaar loopt er naast, dat wel. Een gedeelte gaat wachten bij een klein restaurantje, een ander deel gaat de paardrijders tegemoet. Als we weer allemaal compleet zijn eten en drinken we wat. Ongelooflijk hoe goedkoop het hier is. Voor 0,50€ eet ik een bordje lekkere soto ayam, met limoen. Op de terugweg rijden we zoals beloofd aan de jongste kleinzoon van Maryam (die naast het spookhuis woont) naar Ngerong. Onderweg loopt de weg bijna 45 graden naar beneden. Griezelig!

In het restaurant Raya zou de moeder wonen we komen er niet verder. Mijn pa herkent het zwembad niet meer. De dochter van de mevrouw die het winkeltje runde waar mijn vader en zijn broers altijd eten kon halen is er nog wel? Ze laat een foto zien waar mijn pa met z'n broers op staat. Ze vertelt weer nieuwe feiten over Maryam. Het wordt er niet duidelijker op. In een eethuisje/winkel verderop woont een man die zegt dat hij de tweede zoon van Maryam is. Kunnen jullie het nog volgen? Het is een mysterie, want zou niet een dochter van Maryam daar wonen? We rijden terug, het wordt steeds bewolkter en naarmate we afdalen ook steeds warmer. Onze laatste dag zit er op. Morgen vertrekken we per taxi naar het vliegveld van Solo. Daar nemen we het vliegtuig naar Jakarta, waar we laat de vlucht naar Amsterdam via Singapore nemen. Tot dinsdag 9 juli voor het laatste vakantieberichtje, en dan Back to Normal.

724-Java21-Madiun

In Madiun gaan we met zijn vijftienen op stap. Mijn vader loopt al vertellend in het rond. We krijgen nu beelden bij de verhalen die hij altijd vertelt. Ook komen er nieuwe verhalen naar boven. Mijn drie broers filmen alles, mijn schoonzus I. maakt foto's en ik probeer dat ook. Geregeld moeten we de grote weg over, die vroeger Residentielaan heette, maar het gaat steeds beter met het drukke verkeer. Pa kijkt naar drie bomen langs de kant van de weg en zegt dat deze bomen hem als klein jongetje gezien hebben. We stoppen bij het huis waar pa geboren is, waar zijn vader zijn praktijk had en waar zijn moeder later een hotel is begonnen. Het gebouw is van de militairen. In 1997 mochten ze er geen kijkje nemen, en nu ook niet. Ik heb wel wat aarde kunnen verzamelen. Er zijn in dat huis oorlogsmisdaden geweest, en eigenlijk vond pa het niet heel erg dat we er niet binnen mochten. Het huis is ook helemaal veranderd van buiten. Het was het huis met een grote woon, eet, slaapkamerruimte. We mochten aan de overkant bij het residentiehuis wel een kijkje nemen. Er stond een heel oude waringin in de tuin. Als die kon vertellen...

We zijn op het postkantoor geweest, Kantor Pos. We zijn langs de school gelopen die oma Nonnon nog had opgericht. We zijn langs de huizen gelopen waar tante Wanda gewoond heeft. Op het station hebben we een praatje gemaakt met de chef. De opa van mijn vader is ook chef van dit station geweest. En daarvan had ik ook een fotootje in mijn boekje. Zeer geïnteresseerd keken de chef en zijn medewerker in dit boekje. Op de terugweg naar het hotel zijn we nog langs het sterfhuis van mijn opa, dokter Coors (1943 gestorven) geweest. Er bleek familie van Maryam, de verpleegster van zijn opa te wonen. Het grote huis was helemaal vervallen (zie foto) maar pa kon aanwijzen waar zijn vader gestorven en opgebaard lag. Hij was toen 14 jaar. In deze kamer huist nog de geest van een onthoofde blanke vrouw. En als het ergens spookt, dan gaan de Javanen er niet wonen. De mensen hadden afvalverwerking als beroep. De eerste twee ruimtes en de gang lag vol met hoopjes gescheiden afval. Het stonk er ook. Er zijn twee kleinzonen (tussen 40-50). De jongste doet het woord. Als ik in mijn fotoboekje de foto van Maryam laat zien met pa als baby, halen ze een bestofte foto van Maryam tevoorschijn. Het raakt ons allemaal, dit bezoek aan dit huis. 's Avonds komt de tweede zoon nog langs om met pa te spreken over hulp en een huis in Nrgowo, waar zijn moeder woont. Pa begrijpt niet precies waar het over gaat. Zouden ze bang zijn dat wij het huis weer opeisen?

Morgen gaan we de bergen in als we een taxi kunnen regelen.

723-Java20-Madiun

723-Java20-Madiun

Zo word je opgewacht op het station van Madiun, de geboortestad van mijn vader. Vanochtend hebben we de trein gepakt van 7:30. We hadden een prima plekje voorin en met de kaart op schoot kon ik buiten meekijken van waar we waren. Soms lag de weg links van je, soms rechts. Ergens is een stukje waar het spoor verschillende bochten na elkaar neemt. De berg Willis zagen we aan de linkerkant. Half 11 waren we op onze kamer, of moet ik zeggen onze kamers. Het was meer een studio met twee kamers, twee televisies, twee wc's, een eet en zitgedeelte en een heel groot bed. Onze wandeling van het station naar hotel Merdeka had een half uur geduurd, en we zijn al langs het geboortehuis van mijn vader gekomen. Maar waar het precies ligt weet ik nog niet. We hebben de buurt verkend en zijn gaan afkoelen op onze kamer. Om 14:00 kwam de eerste lichting van de familie, met opa. Ze hadden er met de auto 4,5 uur oer gedaan en waren helemaal gaar. Mijn vader logeert op het eind van de gang. De rest zit om de hoek in een ander hotel. Hij gaat een dutje doen, terwijl wij aan het zwembad gaan zitten met de vijf neefjes en een nichtje spelend in het water. Ongelooflijk wat een energie die kinderen hebben. Pa heeft een klein rondje gedaan om weer zijn herinneringen omhoog te laten komen. Om half 7 zijn we met zijn allen gaan eten bij KFC. Ik had een soort rijstschotel met kipjes, met een pittig sausje. Het duurde even voordat ik het gevoel in mijn lippen weer terug had. Daarna zijn we met zijn allen door het warenhuis gelopen. Op de bovenste verdieping was er een soort speelhal voor kinderen. De jeugd had muntjes gekocht, maar het bleek dat ze die alleen bij de kleuterhoek konden inwisselen. En ze zijn tussen de 10 en 13! Op het stoepje hebben we gewacht tot ze er genoeg van hadden. In de grijpmachine hadden ze vier beestjes gewonnen. Toen we terugliepen kwamen we mijn jongste broer en vrouw tegen. Zij hadden ook de trein gepakt, maar zaten bizniz klas, en dat is zonder airco. Morgen gaan we een wandeling maken langs de gebouwen waar onze historie liggen. 

722a-Java19-Surabaya

Hierbij een foto van een van de straatjes rondom het House of Sampoerna. Ik begrijp niet waarom al die vogeltjes in kooitjes zitten.

722-Java19-Surabaya

722-Java19-Surabaya
(foto uploaden lukt niet)

Surabaya is de stad waar veel familie van mijn vader vandaan komt. De Breton van Grolls, neven Coors. Ik heb een oude plattegrond bestudeerd maar ik heb niet het adres van mijn tante Eef kunnen terugvinden toen zij daar als jong meisje had gewoond. Het adres stond op een kaart, die ik bij haar naaispullen had gevonden. Als voorbereiding had ik ook het reisverhaal van mijn vader gelezen, toen hij met mijn drie broers in 1999 voor het eerst terug was gegaan naar zijn geboorteland. (http://home.planet.nl/~coors001/charles_coors/ ). Ik denk dat als hij nu terugkomt op dezelfde plekken in Surabaya hij ook zal schrikken van de drukte en de (lucht)vervuiling. Het doet mij verlangen naar frisse zeelucht. Maar goed, we maken er maar het beste van. Van de hotelreceptie hebben we een plattegrond gekregen met een beschrijving van de bekendste toeristenattracties. Vandaag gaan we daar een keus uit maken. Hoewel we 7-hoog zitten en midden in de oude stad, word ik wakker van hanengekraai, en ook eerder de moskeegebeden. Het uur tijdsverschil zit nog in mijn lijf en geeft me tijd om mijn dagboekje bij te houden.

S. kan lekker slapen en zonder ontbijt vertrekken we lopend naar het House of (HoS). Daarbij komen we onbedoeld in straatjes, die we als toerist in geen enkele gids vinden. Het HoS is een sigarettenmuseum met een gedeelte nog steeds in productie. Er zitten 3900 vrouwen die met de hand sigaretten rollen, 325 per uur (per persoon). Ongelooflijk, het lijken net machines. Eigenlijk mocht ik geen foto's maken. Ik kon het niet laten. 

In het café hebben we onze brunch genomen. Daarna gingen we naar het hotel om een taxi te nemen naar het Tunjungan winkelcentrum waar we de middag doorgebracht hebben. De taartjes die ze er hebben lijken zoeter dan ze zijn. Vroeg naar bed want morgen moeten we heel vroeg de trein hebben naar Madiun. De koffer wordt steeds voller. Ik heb weer lekkere thee gekocht.

721-Java18-Surabaya

721-Java18-Surabaya

Gisteren hebben we nog geshopt tot het donker werd. Ongelooflijk wat een winkelstad Kuta is. Op een plek staan wel 10 bankautomaten naast elkaar. Zelfs parkeren voor onze motor kost geld. Het begon al donker te worden toen we aan de lange terugweg begonnen. Het was even zoeken, en het begon te regenen. We hebben bij een Jazz café gegeten, op weg naar huis, maar voor de wifi moesten we even naar dunkin' donuts aan de overkant. We waren een half uur thuis toen er een tropische storm losbarstte, met stortregens en bliksem en donder. We hebben de rolgordijnen naar beneden gelaten, en zaten daardoor beschut en in een donker hol.

Net een uurtje voordat we wakker moesten worden was de stroom uitgevallen. We kregen die ook niet aan. De storm was gaan liggen en we hebben de rolgordijnen weer omhoog gedaan. Maar het was om vijf uur nog donker. En geen stroom dan ook geen water uit de douche. Heb toen maar een plons in het zwembad gedaan, in een tropisch kostuum onder het schijnsel van een liggende maan. Heerlijk romantisch wakker worden. Om 6 uur kwam het ontbijt, en werd er weer nieuwe stroom 'bijgekocht'. Het was toen wel te laat om te douchen omdat we om 7 uur naar het vliegveld werden gebracht. Helaas moesten we een uur wachten, vertraging.. En omdat we tegen de klok ingaan, was het pas half 12 voordat we op Surabaya landden. Het regende er pijpenstelen. Met een taxi naar het hotel duurde ook nog een uur, files.. We zitten in het Ibis, vlakbij de Rode Brug (Jembatan Merah). Toen het droog was zijn we een eindje gaan lopen. Iedereen wil ons een lift geven met de becak. Je gaat toch niet lopen? Ik vind de stad erg vies, het heeft natuurlijk ook net geregend. Van de Nederlandse gebouwen is ook hier weinig van overgebleven.

We hebben nog een markt gedaan, en na een hapje eten zijn we lekker gaan slapen. We hebben een prachtig uitzicht over de stad, maar je ziet ook plekjes die je als toerist niet wil zien. Volgens mij zijn we de enige toeristen hier.

720-Java17-Kuta

720-Java17-Kuta

Gisteravond was het me niet meer gelukt de fietswinkel te vinden waar ze fietsbellen verkopen. Ik probeerde al rijdend op mijn scooter aan de ene kant mijn Hollandse beeld van een fietswinkel te vergeten, terwijl ik aan de andere kant zocht naar iets wat met fietsen te maken zou kunnen hebben. Heb een kilometer gereden, en ben toen maar omgedraaid. Jongste broer vertelde dat hij gisteren had willen kitesurfen, maar dat er geen wind was geweest. Hij had wel iemand ontmoet waar hij drie jaar geleden mee gekitesurft had. Hij blijft het ongelooflijk vinden dat de Balinezen in staat zijn jouw gezicht te onthouden, ook na drie jaar. Vanuit de antropologie zijn er onderzoeken waaruit blijkt dat Balinezen je heel diep in de ogen aan kunnen kijken, ze kijken in je ziel en maken echt contact. Mijn vader kuiert de hele dag in zijn eentje rond en praat tegen iedereen die het wil horen. oudste broer zit met zijn gezin een weekje op Lembognan en het nichtje zit in Ubud en daarna in Lovina om weer terug te keren naar Sanur. Jongste broer vertelde ook nog dat Javanen verkleed als Balinezen toeristen beroven. Dat brengt spanning tussen de twee volkeren, want Bali wil zijn reputatie hooghouden. 

Zoals gewoonlijk hebben we na het ontbijt (om half 10 dit keer), met omelet met een worstje in schijfjes, van de zon genoten. Ik heb mijn laatste wasje gedaan. Voordat ik thuis ben hoeft het niet meer met de hand. Om 10 voor 2 waren we in Kuta. Het was een stuk rustiger op de weg, maar ik krijg last van dode vingers (oudekwaal) dus de fijngevoeligheid met gas geven is ver te zoeken. We parkeren de motor ergens op de terugweg, en gaan winkeltjes bekijken. In het Hard Rock café gaan we lunchen. Met uitzicht op het strand (binnen in de airco) geniet ik van mijn limonade met aardbeien en basilicumblaadjes. Straks krijg ik mijn kipsalade. Vanavond gaan we inpakken en nog even genieten van de rust bij het huisje.

719-Java16-Sanur

Balinees ontbijt is een soort pap van erwtjes, ketan hiten (zwarte rijst) , Lumpur, serabikoekjes en fruit. De kinderen waren er niet kapot van. Moest voor de beleefdheid maar een beetje door de wc doen, leek het net alsof we ervan hadden gegeten.

Vandaag hebben we ons lichamelijk laten verwennen. Zoonlief had een Balinese massage en ikzelf een Manicure en pedicure. De nagellak die ze erop hadden gedaan houdt voor geen meter. Het ziet er nu niet uit. We hebben dat bij de vrouw van de eigenaar laten doen. Tenminste bij haar personeel. We hebben wat gegeten bij Jimmy's bar en werden half 2 teruggebracht. Om 4 uur ging M. naar het vliegveld met een taxi. Dat vonden we niet leuk. Ik ben met scooter naar Sanur gereden, om op de gok naar mijn pa te gaan. Alleen mijn schoonzus was er, heb in de lobby gewacht. Daar kwamen jongste broer en mijn pa in de lobby. Heb er even gezeten en wilde eigenlijk voor het donker thuis zijn. Dat heb ik niet meer gehaald.