Aan de Linge gezeten in afwachting van een insuline-meting met nog zeven andere kandidaten. We zijn de eerste in Nederland, die dat kunnen doen.
Vier keer bloed prikken en het geheel duurde ruim twee uur. Het was geen straf buiten onder de bomen. Over de uitslag hebben we het kort gehad, ik krijg nog een langere uitleg nagestuurd. Maar ik weet nu waar ik aan toe ben.
Begin met linksonder te kijken: oefeningen met de judaspenning en zelfgemaakte transparanten. Onder midden: een medicijndoosje met verfrommeld plastic erop. Rechtsonder: bij het recept van ‘everycolor.com’ stond dat je citroenzuur bij het spoelwater moest doen. Ten eerste was het schepje te groot, en ik heb er teveel in gedaan. Meteen werd de vloeistof lichtblauw en ik vreesde dat nu alle kleur weg zou gaan.
Niets was minder waar, zie bovenste foto. Het blauw was nog steeds goed van kleur. Het plastic was te doorschijnend geweest en had al het licht doorgelaten. Nu nog tijd vinden om al die andere ‘doosjes’ aan de zon bloot te stellen.
Ondertussen maak ik ook af en toe een blauwdruk. Tussen de bedrijven door. De bovenste bleek achteraf te weinig foto-emulsie te bevatten. Moet toch maar eens een ander licht installeren in de wasruimte die ik omgedoopt hebt tot ‘donkere’ kamer. Op een transparant vel heb ik met een posca pen structuurtjes getekend. Op de onderste liggen mierzoete kleine vruchtjes met een haast doorzichtig schilletje. Een kleine soort physalis, of ananasbes, kaapse kruisbes en nog meer namen. Uiteraard bewaar ik de schilletjes voor een volgend experiment.
Op mijn nieuwe visitekaartjes staat naast ‘Artist’ en ‘writer’ nu ook ‘maker of things’. Dit is zo’n ding. Een kaartje met een stukje échte batik en een embleem van mijn broer van toen hij bij de padvinders was. Ik heb het al die jaren bewaard. We woonden toen nog in Den Haag. Vandaag is hij in jaren even oud als ik. We schelen elf maanden en 9 dagen! Dat waren nog eens tijden voor mijn ouders.
