Zoals ik eerder al beloofde is hier het verhaal van Max, het konijn van de oudste kleindochter. Hij kwam in haar leven als Nini, en kreeg een groot buitenhok. Toen een tijdje later Tika erbij kwam wonen, ook een hangoorkonijn, bleek dat Nini tóch een mannetje was. Er werden al gauw kleine konijntjes geboren. Max bleek een uitstekende graver. Hij en Tika groeven brede gangen onder hun hok, die dan prompt een halve meter de grond inzakte. Eén keer was Max ontsnapt en moest een koude sneeuwnacht buiten slapen. Ik had het graag gezien: mijn schoonzoon in zijn pyama, in de sneeuw, om het konijn te vangen!
Maar nu is hij er niet meer, lag dood in zijn hok. We hebben hem, samen met de groenling (zie pagina), plechtig begraven onder de wintereik in de achtertuin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten