Als perfectionist kan ik het niet uitstaan dat het meisjesfiguur niet hetzelfde is geworden.
Als realist besef ik dat ik, staande in het Rijksmuseum, kijkend en tekenend (met potlood!), lettend op de mensen, die met een grote boog, bang mij te storen,
om mij heen liepen, snel moest werken. Voelde me toch een beetje ongemakkelijk, want ze mochten best voor me langs, al die mensen, maar dat deden ze niet.
Gisteravond heb ik mijn versie afgemaakt. Laagje over laagje, steeds donkerder; ik kreeg enorme zin om nóg meer te schilderen, maar dan met olieverf. Al die streekjes van Breitner zijn subliem. Ach, misschien wordt het wel tijd om de kwasten tevoorschijn te halen.. Maar eerst verder met mijn textielwerk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten