Het valt niet mee om je oma-schap te combineren met je verslaving van tekenen. Toch ben ik creatief en flexibel genoeg om tóch mijn beweeglijke, praatgrage kleindochter eens te tekenen door haar te laten poseren. Na twee eerdere (mislukte) pogingen lukt het me dan toch om haar een tijdje te laten zitten. Inderdaad haar handjes bleven niet op dezelfde plek zitten, en ook haar voetjes (laarsjes aan de verkeerde voet) bleven niet stil. Ondertussen deden we "ik zie, ik zie wat jij niet ziet...". Toen ze mocht kijken was ze blij verrast: "Dat is 'm!", zei ze. Waarschijnlijk bedoelde ze daarmee: Dat ben ik! Groter compliment kun je toch niet hebben? Zij vond wel dat er nog gekleurd moest worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten