Vanochtend hebben we hem begraven, mijn schoonvader van 86. De tekening heb ik in 2004 van een foto nagetekend. Hij was daar wat voller, dan op de foto van deze zomer.
Mijn laatste woorden, hieronder, heb ik in de kerk uitgesproken...
Zou ik het hebben over zijn leven? Over de verdrietige tijd waarin ik hem leerde kennen? Over zijn nieuwe start bij Océ in Venlo? Of over zijn vele verhuizingen? Hoe belangrijk zijn zelfstandigheid was?
Of zou ik het hebben over zijn hobbies? Dat hij zijn houtbewerkingsgereedschap aan mij heeft gegeven? Dat hij van lezen hield, van dikke crimi’s. En van puzzelen, hoewel dat steeds moeilijker werd. Of zal ik vertellen dat zijn televisie kapot dreigde te gaan net voor het WK voetballen en dat hij meteen een nieuwe ging halen? Of dat hij van muziek hield maar het niet meer kon horen?
Zou ik het hebben over zijn gezondheid? Dat ze in het ziekenhuis niet konden geloven dat hij geen pillen slikte? Dat hij afhankelijk werd van stok, rollator en scootmobiel? Of dat hij steeds meer in een isolement kwam omdat hij doof werd? En dat hij niet mee wilde doen met alle activiteiten in Baptist omdat dat voor bejaarden was?
Of zou ik het hebben over de bezoekjes van zijn achterkleinkinderen? Dat hij ze graag plaagde. Of een balletje met ze gooide. Of dat ze zich lieten trekken, zittend op een kleedje, terwijl ze zijn stok vasthielden? En dat hij dan doodmoe was daarna?
Of zal ik het toch maar hebben over de mens Jeu van Keeken? Over zijn gulle lach, zijn grapjes en al zijn verhalen van vroeger en van nu? Over zijn mooie grijze haren, zijn 86 bewogen levensjaren?
Ja, dat is het.
Hij wist hoe je oud moet worden.
Hij wist hoe je oud moet zijn.
Hij weet wat loslaten is.
Hij heeft het leven losgelaten.
Een diepe buiging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten