Mijn schoonzus I. heeft een taxi geregeld voor 15 personen. We gaan eerst naar de begraafplaats in Madiun waar opa Coors zou liggen. De begraafplaats vinden we wel, maar het graf is er niet meer. Het is jammer dat we geen foto's hebben van de 1997-reis. Daar staat het graf wel op. Het graf van de eigenaar van Hotel Merdeka is er nog wel. Op de begraafplaats wonen gewoon mensen.
Daarna gaan we even naar het zuiden van Madiun, naar de suikerplantage van Kanigoro. Daar heeft mijn vader in een kamp gezeten. Dat kunnen we niet als zodanig vinden. We zien wel de oude huizen staan waar het Hollandse personeel gewoond heeft. Ze zijn allemaal geel geverfd. In een van die huizen komt pa in gesprek met de vrouw des huizes. De oma staat er ook met haar 86 jaar, maar ze is doof en kan niet communiceren. Jammer want zij kan het weten. We draaien ons om om naar Sarangan te gaan, in de bergen. Prachtige uitzichten, steile wegen, en als we daar aankomen is het heel erg druk. Het is zondag, de kinderen hebben nog vakantie, maar onze chauffeur leidt ons naar een mooi plekje. Het meer van Sarangan bevat nu meer water dan in 1997, er is een muurtje langs gebouwd, en toen liepen mijn pa en broers er vrijwel alleen. Nu is het heel druk. Rondom het meer is een weg. Daar lopen en rijden mensen. Op paardjes, per brommer en per auto alleen op een paar stukjes. Aan de kant van het meer vind je kleine kraampjes als saté-bakkers en snoepkraampjes. Aan de overkant is er een lint van het ene winkeltje na het andere. Een drietal kinderen wil op een paardje. En als ze weg zijn beseffen de ouders dat de paardjes het hele drie km lange weggetje afgaan. De eigenaar loopt er naast, dat wel. Een gedeelte gaat wachten bij een klein restaurantje, een ander deel gaat de paardrijders tegemoet. Als we weer allemaal compleet zijn eten en drinken we wat. Ongelooflijk hoe goedkoop het hier is. Voor 0,50€ eet ik een bordje lekkere soto ayam, met limoen. Op de terugweg rijden we zoals beloofd aan de jongste kleinzoon van Maryam (die naast het spookhuis woont) naar Ngerong. Onderweg loopt de weg bijna 45 graden naar beneden. Griezelig!
In het restaurant Raya zou de moeder wonen we komen er niet verder. Mijn pa herkent het zwembad niet meer. De dochter van de mevrouw die het winkeltje runde waar mijn vader en zijn broers altijd eten kon halen is er nog wel? Ze laat een foto zien waar mijn pa met z'n broers op staat. Ze vertelt weer nieuwe feiten over Maryam. Het wordt er niet duidelijker op. In een eethuisje/winkel verderop woont een man die zegt dat hij de tweede zoon van Maryam is. Kunnen jullie het nog volgen? Het is een mysterie, want zou niet een dochter van Maryam daar wonen? We rijden terug, het wordt steeds bewolkter en naarmate we afdalen ook steeds warmer. Onze laatste dag zit er op. Morgen vertrekken we per taxi naar het vliegveld van Solo. Daar nemen we het vliegtuig naar Jakarta, waar we laat de vlucht naar Amsterdam via Singapore nemen. Tot dinsdag 9 juli voor het laatste vakantieberichtje, en dan Back to Normal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten