Twee uur oud en al zó ernstig en rustig. Af en toe betrekt haar gezichtje alsof ze iets droomt over haar geboorte. Maar dan is ze weer rustig. Een nieuw gezichtje heeft weer nieuwe uitdagingen. Ze heeft grote ogen en schattige lange wimpers. Die zie je alleen maar van de zijkant. Haar lipjes zijn soms smal, dan verdwijnt het onderlipje naar binnen, en dan komt het mondje weer in vol ornaat naar voren. Soms licht geopend, soms zie je haar tongetje de zuigbeweging maken.
Haar handjes zwaaien soms schrikachtig om zich heen. Ze wordt ingebakerd, maar ze wurmt zich er gewoon uit. Voor mij is het weer een uitdaging om alle lijntjes in haar gezicht te leren kennen.
Nu lijkt ze plotseling tóch weer op mijn oudste kleindochter van bijma 15 jaar geleden.
Ik hoop gauw haar oogjes te kunnen zien. Ze lag zo lekker te slapen dat ik het ‘vasthouden’ nog maar even heb uitgesteld. Net als de kersverse ouders heb ik alleen maar gekeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten