Lijk ik niet zo op mijn moeder? Die kon ook altijd gekke bekken trekken! Gisteren was het druk geweest op de tentoonstelling. Vandaag ook. Ik heb zóveel mensen gesproken, dat ik het ook niet meer weet, wie en wat. Hartverwarmende gesprekken over vroeger, over nu, over technieken en wensen voor de toekomst. Ik hoop dat we vele mensen hebben aangestoken om het creatieve vuurtje aan te wakkeren dat bij iedereen van binnen zit.
Toen iedereen weg was, en ik mijn spulletjes ging pakken waren er nog twee vrouwen, die ooo en aahh riepen. Ja, toen moest ik nog even blijven natuurlijk.
Eén dame was uitermate gecharmeerd van de indigo-shibori geverfde zijden lap met tekeningetjes van mijn oudste kleinzoon eronder en
het doosje met de titel "Verborgen verbindingen".
Ze vond dat het ook zo mooi samen tentoongesteld werd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten