Sorry voor slechte foto..
De dag begint goed, het ontbijt komt op tijd en we zijn klaar om te vertrekken. Helaas is er niemand om ons te helpen of waar we aan kunnen vragen waar de bestelde jeep blijft. Dan maar aan het schoonmaakpersoneel die meteen in tweevoud op de brommer springt. Een uur later staat hij er. Een open jeep uit het jaar nul met een soort legerhelmen om op te doen. Gewoon erin klimmen. De chauffeur spreekt helaas geen Engels, maar we willen gewoon alles. Eerst tanken en dan over zeer slechte wegen naar boven. We komen steeds volle vrachtwagens tegen met stenen, en ook boeren op brommers met stengels dwars achterop. Soms krijgen we een prachtig uitzicht op de Merapi. Er komt nog rook uit, bijzonder. In 2010 is hier een uitbarsting geweest en overal staan monumentjes ter nagedachtenis aan de gestorvenen. We bezoeken verplichte plekken als een huis dat vernield is door de lavastroom, de plek waar werkers de grond uitgraven en de weg op keus maken. Onze snelheid gaat soms terug naar nul. Er zijn grote keien en gaten waar onze chauffeur behendig om heen stuurt. Als we naar de laatste plek gaan weten we even niet wat we er moeten doen. Maar we besluiten om een tripje met een scooter te maken. Ik achterop bij de gids en S. achterop bij M. Daarna stappen we weer in de open jeep. Als we bij het huisje zijn, gaan we de volgende rit organiseren. Het is nog even wachten op de chauffeur en we genieten van de wifi. Af en toe valt de stroom uit en dan is er ook geen wifi in de lobby.
De chauffeur verontschuldigt zich, file onderweg. We gaan naar de Borobudur. Het is maar veertig km, maar ja, de files... We komen al meteen verkopers tegen. Er zijn veel trappen de tempel op. Je moet er in het oosten beginnen, naar de top klimmen en dan cirkelvormig naar beneden lopen. Heftige oefening voor mijn beenspieren en knieën. Mijn kinderen worden steeds gevraagd om op de foto te gaan. Op een gegeven moment ben ik de fotografen gaan fotograferen. Het is een prachtige tempel, volgens mij van losse stenen op elkaar gezet. Staat niet voor niets op de Unesco-werelderfgoedlijst. Toegang deed ons wel even schrikken, 190.000 rp! Maar dan krijg je ook een klein flesje water. En op de terugweg moet je je banen door zeker 2 km aan kraampjes. We hebben er nog wat gegeten en gedronken, voordat we op zoek gingen naar de chauffeur. Die stond bij de ingang, en wij kwamen bij de uitgang eruit. Gelukkig was hij blijven staan. Ik schrijf dit verhaal in de file op weg naar onze slaapplek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten