Gisteren mocht ik mee naar een concert van David Garrett, een beroemde (behalve in Nederland) violist. Hij speelde er naast moderne en klassieke stukken ook een paar eigen geschreven composities. Het was een wervelende show met dans, lichteffecten en veel geluid. Ik had op mijn telefoon een geluidmetertje en dat ding wees 100 dB aan. Dat vond ik teveel voor mijn oren. Heb de rest van de show met zelfgemaakte oordopjes gezeten. De stoeltjes waren ook erg hard. Omdat ik vandaag ook een stukje van een DVD heb mogen zien waarop hij een gevoelig stuk van Bruch speelt, is mijn achting voor hem wel gestegen. Hij kan én klassiek én popmuziek spelen. Dat doet niemand hem na.
Op de foto een (wijn)glas cola voordat het gebouw openging.
Op de eerste tekening zie je mijn maatje op de trap zitten, terwijl de gangen zich steeds meer vulden met etende en drinkende medebezoekers (15.000 in totaal).
De tweede tekening zijn wat 'energietekeningetjes' van David Garrett, gemaakt in het donker. Op den duur werd het zo warm in die ruimte, dat mijn vulpen het niet goed meer deed, en ik niks getekend bleek te hebben. Zonde!
Ik heb genoten van de drummer van zijn band, die eens een solo speelde. Moet zijn naam en die van de overige bandleden nog eens vragen aan mijn vriendin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten