Morgen nemen we afscheid van pa, en omdat ik toch nog in quarantaine ben, en alle zaken rondom de crematie waren afgesloten dacht ik: ik ga nú dat jurkje verven! Terwijl ik de sporadisch gemaakte foto’s bekijk, weet ik opeens dat er nog een lapje ín de weckpot zit. Haha, ben benieuwd hoe díe eruitziet nu.
Er ging natuurlijk van alles fout. De jurk weegt 350 gram met alle ‘tie-dye’-draadjes eraan. Had dus twee potjes nodig van meaningfulcrafts.com. Alleen werd mijn pan, die ik eerst wilde gebruiken nu veel te klein. Daar kon precies vijf liter water bij, maar daar kon dan nooit die jurk nog in. Plan B was de weckketel in gebruik nemen. Die stond al jaren ingepakt te wachten. Omdat het droog zou blijven heb ik de tuin maar tot atelier bestempeld. Er moest een tafeltje komen, een verlengsnoer werd verlengsnoer plan B omdat de stekker niet paste. Tussendoor natuurlijk nog allerlei contacten beantwoorden op de telefoon en naar Formule 1 kijken.
Linksboven zie de jurk en wat kleine probeersels. Na het wassen werd hij steeds lichter blauw. Je ziet rechtsboven hoe een tie-dye knoopje ontrafeld eruit ziet. Linksonder zie er je nog knopen die ik moet ontrafelen. Daar ga ik straks mee verder. Mét handschoenen aan, want het blijft afgeven dat indigo. Inderdaad, er is veel water nodig bij deze manier van verven. Groot nadeel van indigo!
Rechtsonder zie je de huisspitsmuis (crocidura russula) die even aan mijn blote teen had geroken! Ze hobbelde gewoon verder over het gras. Nooit geweten dat dit geen muis ís, en dat het het kleinste zoogdier op aarde is. Met een hartslag van 600 en hoger per minuut! Heeft inderdaad heel kleine oogjes en is niet bang voor ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten