Je krijgt weinig tot niks voor elkaar als je een tienmaanden oude baby op bezoek hebt. Beetje strijken, een film in etappes kijken (the way over pelgrims naar Santiago de Compostela), beetje breien, af en toe een frisse neus halen. Maar meestal heb ik dit kleintje kunnen gadeslaan. Ze staat af en toe los; die loopt wel voordat ze 11 maanden is. Ze is ook echt niet bang. Af en toe praat ze zachtjes in zichzelf, af en toe lijkt het alsof ze zingt. Ze weet hoe de xylofoon werkt en dat alle leuks zich afspeelt op een mobieltje! Ze swiped er op los! Hoe weet ze dat? Omdat grote zus er niet bij was heeft ze twee keer een half uur langer geslapen. Uitzonderlijk! Dit kind is gevoelig voor geluiden. Note to self: een banaan zelf eten is wat glibberig voor zo’n kleintje. Zou het al tijd zijn voor een vorkje?
En ze is nog steeds razendsnel. Oma moet natuurlijk niet het bordje aan de rand van de grote tafel zetten. Die heeft ze zó te pakken. Dom, dom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten