Om 8.00 werden we weer door dezelfde taxichauffeur Budhi opgehaald die ons naar Bogor had gebracht. Dat werden dus zwijgende uurtjes, want hij kan geen Engels spreken en wij geen Bahasa Indonesia. De weg zat echt overvol met verkeer. Over 3 km deden we een uur. Telkens als we een klein plaatsje naderden kwam er weer een opstopping. Soms stonden we gewoon een kwartier stil. We bleven er rustig onder, dat wel. Af en toe een dutje kon geen kwaad.
Onze tocht ging van Bogor, Cibogo, Cipayung, Cisarua naar Puncak. Een plek waar mijn opa Piet in de oorlog in een tbc-kliniek heeft gelegen. Mijn oma mocht hem wel eens bezoeken, maar mijn moeder is er nooit geweest. Nu lijkt het me geen plek voor mensen die last van hun luchtwegen hebben. De uitlaatgassen zijn overal. De grootste vervuiler was een politiebus, met grote zwarte wolken.
Rond 12 uur wilden we wat eten en doken een wegrestaurant met uitzicht binnen. Ons eten werd een voor een gebracht. We aten het ook een voor een op. Grappig, want zo namen we ook onze rust.
Vanaf Cianjur waar we gegeten hebben werd het iets rustiger totdat we de buitenwijken van Bandung bereikten. Daar konden we ook de snelweg naar Bandung nemen, een tolweg. Helaas stond het weer stil in de stad zelf. We waren eindelijk bij het Savoy Homann hotel. Daar hadden we twee kamers. De kinderen bij elkaar en ik in de grootste kamer, haha. Gratis internet is een gedoe, maar de trein van hotel naar station is gratis en al besteld. We hebben in de Green Garden gegeten, van het buffet gesnoept.. We hadden een korte wandeling gemaakt, langs oude Hollandse gebouwen. Morgen doen we een ander stukje.
1 opmerking:
Leuk Patricia om je zo te volgen.ik vind het nu toch jammer dat ik die reis toen niet met mijn papa en mama gemaakt heb.
Een reactie posten