#ikherdenk #15augustus
Vandaag is de herdenking van het formele einde van de Tweede Wereldoorlog voor het Koninkrijk der Nederlanden en van alle slachtoffers die tijdens die oorlog in het voormalig Nederlands-Indië zijn omgekomen.
Gisteren was ik in Lochum waar Erica Bürer, (aangetrouwd) familielid haar verhaal deed over de onstaansgeschiedenis van haar boek Imagine. In de zaal veel oudere maar ook jongere mensen die een band hebben met Nederlands-Indië. Mijn ‘Indo-radar’ draait op volle toeren. Ook werden de oorlogsverhalen verteld van drie jongens uit Nederlands-Indië. Om me heen wordt er instemmend geknikt. Zó herkenbaar allemaal.
Bij de foto’s hierboven met de klok mee:
- Op de voorgrond staat een foto van mijn familie aan moederskant. Zij is daar zelf nog een babietje in de armen van oma Ger. Opa Piet zit er achter, net als mijn overgrootvader Willem Burer (inderdaad zónder puntjes). Deze foto zag ik ooit eens op de Tong Tong Fair in Den Haag en is het startpunt geweest van het boek van Erica. Ook heb ik een nichtje van mijn moeder in contact kunnen brengen met deze tak van de familie.
- ik voelde me trots om te vertellen over deze familie. En toen ik mijn opa aanwees was Erica verbaasd. Ze hadden altijd gedacht dat hij was overleden na een auto-ongeluk in Buitenzorg.
Ook wisten ze niet dat oom Theo (vader van moeders nichtje) kinderen had toen hij in Birma overleed. Ik kon de foto dateren op 31 augustus 1935. Mijn overgrootvader is duidelijk het middelpunt met al die bloemen. Het moet zijn verjaardag geweest zijn. Mijn moeder was er vier maanden.
- dit is het graf van oom Theo (ze noemden hem ook Oetje) op het oorlogskerkhof met een bloemetje erop.
- de dochter van Erica, Josje, heeft dat bloemetje gelegd tijdens haar verblijf in Zuid-Oost-Azië.
Over de lampen in de ruimte zijn oude batiks en ikats gedrapeerd. Ik kom in contact met de eigenares, en ik mag haar e-mail doorgeven aan Sabine Bolk, een batikkenner die ik via Social media heb leren kennen. Schitterende stoffen, sommige zijn gescheurd, zó oud..
En aan het eind van de ochtend, na een vraaggesprek met het publiek, blijkt er eten te zijn. Samen met de mooie gesprekken die ik had met onbekenden een hartverwarmend einde aan dit bijzondere avontuur. Het begon met een berichtje op Facebook, en het eindigde in een mooi en zonnig Lochem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten