Zo, weer een dag achter de rug, vol belevenissen. We hebben de trein gepakt van Solo Balapan naar Madiun. Nee, niet eerste klas maar tweede klas. Dan zit je wat krapper, en de stoelrichting was achteruit, heen én terug. Dochterlief had de boeking al in Nederland gedaan. Zó gemakkelijk. Trouwens, in Indonesië werken ze met gezichtsherkenning, je kunt dan zó doorlopen. Je moet wel een uur van tevoren aanwezig zijn. Toen we in Madiun uitstapten was het midden op de dag en het was bloedheet!! 34-35 graden. Had de hele middag problemen met mijn iPhone maar ook met de Lumix (digitale camera). Ze werden echt warm. Net op het belangrijkste moment zei de iPhone dat’ie te warm was. De Lumix wil al twee dagen niet inzoomen, ook jammer. Mijn oudste dochter en ik zijn hier in 2013 ook geweest. Wat een verschil met nu! De straten en stoepen zijn gemaakt en opgeknapt. Overal bloemen en tafels en stoelen met regenvaste parasols, gekleurde bollen naast geverfde lantarenpalen. Er hingen lampions in de bomen, die gaven ‘s avonds gekleurd licht. Er stonden beelden en andere kunstwerken. De tennisbaan was verdwenen en er stonden heel nieuwe gebouwen. Hotel Merdeka was nog hetzelfde, kantor pos (postkantoor) was vernieuwd. Overal pinautomaten, soms in rijen van vier! Trouwens in Yogyakarta zagen we langs de weg pinautomaten die je kunt bedienen vanuit je auto of zittend op een motor. Een soort drive-in! Ik heb de kinderen gewezen op het geboortehuis van hun opa, dat nu van de militairen was. Op de terugweg naar het station heb ik er toch even letterlijk stilgestaan. Soort afscheid. Even twijfelde ik of ik de militair van dienst zou aanspreken, maar de anderen waren al verder gelopen. Laat maar, soedah. Maar mijn grootste nieuwsgierigheid ging toch uit naar het in 2013 al vervallen sterfhuis van mijn opa. We zagen het al van de verte, er stond een groot dicht hek omheen. Jammer. Ok, dan maar naar de Alun alun, een soort plein met de moskee. In 2013 was ik er niet geweest, en mijn pa vertelde altijd over zijn bezoekjes aan de ijssalon als kind met zijn pa. Groot was mijn verbazing toen ik zag dat aan de zijkant het sterfhuis gewoon te bereiken was. Ik was er als eerste bij natuurlijk. Er zat geen dak meer op. Veilig om erdoorheen te lopen. De muren leken nog in orde. De familie die er in 2013 leefde was er niet meer. Naast dit gebouw stonden wat bamboe vertrekken, waar jongelui aan het drinken waren. Het hele terrein leek in gebruik te zijn voor buitenfeesten. We hebben niemand gesproken en zijn door de ruimtes gelopen. Ik had de foto’s uit 2013 bij me en schoonzoon bevestigde wat ik al vermoedde. De kamer waar mijn opa Coors gestorven was, was gevonden. Op dát moment kwam er een zwarte vlinder, landde bijna op het opengeslagen boekje met de foto’s en vloog de kamer in. Mijn dochter dacht meteen: hij wijst ons de weg.
Via de alun alun zijn we naar een bekend restaurant geweest. Een man wilde zijn restaurant aanbevelen, kregen we gratis nasi goreng, maar de helft van ons zat al binnen. Jammer voor hem. Hij zou ons met de auto brengen…
Op de terugweg naar de trein ging het al schemeren en we zijn nog even naar de kali (rivier) gelopen waar mijn pa heeft leren zwemmen als driejarige.
De dag eindigde met een spelletje Skyjo en de mededeling dat het reisbureau Bali Beyond failliet was. We hadden onze vliegtickets naar Bali bij hen geboekt. Nou, lekker dan. Morgen gingen we naar Bali, of…?
1 opmerking:
Vielen vielen Dank für deine vielen ,schönen Berichte A
Een reactie posten