312-naakten4

De laatste dag met hetzelfde model Carmen. Ik merkte dat ik vandaag niet echt een topdag had. Ik heb een willekeurige selectie gemaakt om hier te laten zien. Hierboven is een snelle schets van een haast onmogelijke beweging. Ze kon heel goed balanceren, een topprestatie!

Af en toe maakte ik op een 5 cm breed papiertje een tekening met de tekenpen.

Dit is weer een oefening met negatieve ruimte schilderen. Het was weer een onmogelijke positie, we moesten dus snel werken.

Een snelle schets. Leraar Michael Saran vond dit een prachtig plaatje. Inlijsten en ophangen zei hij. Het staat op een velletje van 15x25 cm. Hij vind het prachtig wat ik met zo'n hele dikke kwast kan doen!

Dit was mijn laatste tekening. Beetje experimenteren met pakpapier, tekenpen, witte en paarse pastelpotlood.

We kregen allemaal een officieel getuigschrift. Aan het eind hebben we elkaars werk nog bekeken. Er waren werkelijk prachtige tekeningen bij. Er loopt nog veel talent rond op deze aarde! Toen ik thuis kwam lag de nieuwste International artist (tijdschrift) in de bus. Mijn visuele leven gaat gewoon verder. Ik ben alweer plaatjes aan het schieten van donkere onweerswolken, die het land nu teisteren.

311-naakten3b

Op mijn verzoek gaat het model op haar buik liggen met de benen omhoog. Het blijft niet gemakkelijk om met de tekenpen in een keer iets goeds te tekenen.

Deze is met pastelpotlood gemaakt. Ik zie nu dat het rechterkant van het lijf niet helemaal goed lijkt. De leraar laat in een boek zien dat ook Ingres de waarheid niet helemaal gevolgd is en zelfs verdraaid heeft. Ik verkeer dus in goed gezelschap!

Op ansichtkaart in hooguit twee minuten gemaakt. En toch voel ik me erg onzeker, steeds weer. "Vertrouwen hebben in jezelf", zegt Joseph Zbukvic, is het allerbelangrijkste.

Het model lijkt wel het Vrijheidsbeeld. Hier gemaakt met pastelpotlood, dat ik nu wel kan bombarderen tot lievelingsgereedschap. Morgen is de laatste dag..

310-naakten3a

Op de vierde dag (voor mij de derde, want op woensdag pas ik op de kleinkinderen) maak ik kennis met het nieuwe model. Ze is klein en fijn, haast mager, met een enorme bos haar. Ze is zelf kunstenaar en kent de klappen van de zweep. Ze waarschuwt als de tijd bijna voorbij is en probeert indien gewenst, nog een minuutje eraan te plakken.

Zoals de andere twee dagen ben ik verschillende formaten bezig en met verschillende technieken. Ik heb ook een pastel gemaakt, maar die lukte niet, misschien dat ik het morgen weer ga proberen.

Op de eerste foto staan vier ansichtkaarten, gemaakt met een tekenpen met inkt.

De tweede foto is van een wat groter formaat, meteen met aquarel geschilderd. Nu achteraf vind ik het witte "gat" tussen de benen een beetje gek. Het is nog zoeken wat ik met kleur doe. Soms is het net teveel geworden, soms is het net goed.

De derde tekening heb ik met een rietpen gemaakt, die ik gedoopt heb in de aquarelverf verdund met wat water op mijn palet. Voor mij is het een nieuwe techniek, en vooral de verrassende dikke en dunne lijnen komen niet altijd goed uit. Ik vind het wel verrassend dat je toch heel fijn kunt tekenen.

De laatste tekening is 2x ansichtkaartformaat en lijkt wel een illustratie.

Omdat ik niet kan kiezen uit mijn collectie komt hierna nog een weblog..

309-naakten2

Op de tweede dag gingen we weer verder waar we gebleven waren. Tekenen, schetsen, oefenen, zuchten en nog eens zuchten. Ik heb nu ook weer af en toe afgewisseld met soort papier en met tekenmateriaal. Gisteravond heb ik nog met aquarel geoefend op mijn eigen echtgenoot en ik besloot het vandaag eens te proberen. Gewoon schilderen zonder te tekenen (tweede foto). Ook heb ik met inkt getekend en daarna met een penseel met wat water wat schaduwen geschilderd (de derde foto, de vierde foto links). Maar het fijnste is toch nog om met pastelpotlood te werken. Ik moet dan wel met een mesje een puntje slijpen, maar ik kan er niet heel erg fijn mee werken (dat is om mezelf te beschermen).

Het model had zijn eigen gitaar meegenomen, een trommelbox (cajon) en een didgeridoe. Af en toe maakte hij muziek en waren wij aan het tekenen. Heel inspirerend. Eén mevrouw was met olieverf bezig, ze kon al goed tekenen, maar wat ze in een half uurtje met olieverf deed was geweldig. De andere Nederlandse dame kon heel treffend de gelaatstrekken en de houdingen van het model neerzetten met gedurfde grote houtskoolstrepen. Oefenen en oefenen, dan kan ik ook grotere stappen nemen. Het is jammer dat ik morgen niet kan, maar aan de andere kant merk ik dat het erg vermoeiend is. Ik ben niet de enige die er last van heeft. Tegen het einde van de dag nemen we vaker pauze.

Ik dacht deze avond slim te zijn om tussen twee onweersbuien door te gaan wandelen met de hond. Een kort rondje. Ik was bijna thuis toen het flitste en knetterde en meteen daarna de klap kwam. Ik schrok me een hoedje, de hond werd wild, de herten sprongen plotseling weg en de vogels vlogen uit de bomen. Mijn rechteroor deed pijn van de klap, toen ik het op een rennen zette. De hond trok me haast voort. Het was echt griezelig. Ik besef dat ik net zo goed, op dat landweggetje een doelwit voor de bliksem was geweest.

308-naakten1

Ze zijn een beetje flauw, deze tekeningen met een paars pastelpotlood. De kop is eraf. De cursus in Aachen is begonnen, zie Sommeracademie op www.bleiberger.de . Het eerste model is een man, en we hebben vandaag verschillende standen mogen tekenen.

Het was vermoeiend. De gordijnen gingen dicht, en het was warm, omdat hij uiteraard in zijn blootje zat. Niet alle tekeningen zijn gelukt. Soms lukte het me niet om de essentie te pakken. Ik had ook verkeerd papier bij me. Lekker duur aquarelpapier, kleine stukjes die over gebleven zijn van de vorige cursus. Morgen neem ik voldoende tekenpapier mee. Ben benieuwd of ik nog aan aquarelleren toe kom. We zijn met zijn tienen, een man en de rest zijn vrouwen. Onze leraar Michael Saran is al 71 jaar, en heeft een degelijke klassieke opleiding in Dresden gehad. Hij loopt van de ene cursist naar de andere, stimuleert maar zegt ook gewoon dat een hoofd of een been er wel heel raar uitziet. Ondertussen draait hij jazz en neuriet hij af en toe mee. Hij lijkt wel op mijn vader als hij dat laatste doet. Ben benieuwd wat me morgen gaan doen. Ik heb met pastelpotlood, siberisch krijt en viltstift gewerkt op aquarel- en tekenpapier.

307-zondagserust

(foto van Wim Riksen)
W. en ik zijn naar de kunstmarkt in Vaals gegaan. Lekker vroeg, zodat ik nog in de tuin kon werken en W. naar golf en motorraces kon kijken op tv.
Hierboven zie je een aquarel van Wim Riksen uit Voerendaal, dat wij gekocht hebben. Hij maakt heel bijzondere geheimzinnige spirituele kunst. Een combinatie van tekenen en schilderen. En heel kleurrijk. Misschien ga ik nog meer kopen.

Het blijft kwakkelen met het weer. De ene keer is het warm, het volgende moment regent het keihard. De paraplu moet elke dag mee, helaas. Mijn vakantie is begonnen. Twee weken, en ik beloof mezelf lekker vroeg naar bed te gaan.
Morgen ga ik (bijna) een week tekenen en schilderen in Aachen/Aken. Wordt vervolgd..

306-ochtenden3

Ik heb nu al acht van mijn tekeningen uit de serie "Ochtenden" omgezet in borduurwerk. Ik hoef er nu nog maar ééntje, vind ik. Ik weet ook al welke dat wordt. Maar dan komt de vraag hoe maak ik het af? Wat wil ik met deze lapjes? Welke vorm? Wat komt er nog bij? Van welk materiaal? Mijn hoofd zit nog helemaal bij het aquarelleren.

Ik ben onderzoek aan het doen naar de stijl en werkwijze van Alvaro Castagnet, Joseph Zbukvic en Nicholas Simmons. De eerste twee lijken heel erg op elkaar. Ze lijken bijna dezelfde kleuren te gebruiken. Alvaro noemt dat de "vuile kleuren" of de gemengde kleuren. Beiden schilderen graag en plein air. Simmons houdt van groot werk met veel pigment. In een van zijn interviews op zijn website zegt Simmons dat een aquarellist zijn eerste 250 werken gewoon met verf moet spelen om het materiaal te leren kennen. Dus geen plaatjes maken. En wel lekker groot werken, half vel of heel vel. Dat spelen met kleuren verf daar voel ik wel wat voor, die fase heb ik eigenlijk overgeslagen.

Hoewel Castagnet nu veel stadsgezichten schildert, heeft hij in vroegere jaren ook stillevens en natuur getekend. Dat heb ik uit plaatjes van zijn boek gehaald (is niet meer te krijgen). Zbukvic schildert prachtige vergezichten, en heeft ook paardenraces op een vel van 210 bij 280 cm gemaakt. Hij zal er altijd voor zorgen dat er iets levends te zien is(koeien, mensen). Daar kan ik wel weer wat van leren.

305-Lier2

Onze laatste dag in Lier. Eerst een demo van Alvaro in een straatje met auto's en mensen met paraplu's. En helaas ook regen. Hij wordt bijgestaan door schildercollega's met paraplu's. Bijna iedereen gaat binnen schilderen, bang voor de regen. Met collega R., die ik vorig jaar ook op een cursus ontmoet heb lopen we het stadje in. We installeren ons op de overdekte trappen van de Vleeshal. Drie buien later hebben we in een uurtje zwoegen, werk gemaakt waar we beiden niet tevreden over zijn. R. heeft een hoekje van de Grote Markt geschilderd. En ik heb een straatje achter het stadhuis met verkeer en mensjes proberen te maken. Ook nu achteraf zie ik wat ik nog misschienkan verbeteren. Meer contrasten in toonwaarden en wat meer contrasten in warm en koude kleuren.

Omdat ik nog moet wachten op het droog worden maak ik een klein tekeningetje met mensfiguren. Eerst een "blob", liefst een paar naast elkaar, verbonden. Dan een oranje koppetje. en met een droge kwast (op ruw Saunders papier) wat impressionistische benen. Als laatste zou je nog met witte chinese waterverf highlights op de hoofden en de schouders accenten kunnen leggen. Moet nog veel oefenen.

304-Lier

Daar sta ik dan, tussen 16 andere aquarelenthousiastelingen, in een straatje in Lier, bij Antwerpen. Het is warm, en we zoeken de schaduw op. Alvaro Castagnet, zie website, is een charmeur en zeer vaardig met (zijn eigen) kwasten en aquarelverf. Hij praat over values en color temperature, over brushstrokes en passion. Zijn Engels is een mengsel van Spaanse en Australische accenten. Niet iedereen verstaat hem meteen de eerste keer. Tussen ons zijn Nederlanders, Belgen, een Schot, een Hongaarse, een Francaise en een Spaanse. Er zijn vier mannen, de rest zijn vrouwen. Niet iedereen heeft ervaring met buitenschilderen. Sommigen slepen hun hele studio, inclusief tafel mee. Alvaro zal daar op de laatste dag iets over zeggen.
Ook ik ben zwaar bepakt. De buggy voor de kleinkinderen heb ik omgebouwd tot schilderspakezel. Het papier zit in een aparte map. In mijn rugzakje zit water, fototoestel, brood en een banaan. Alvaro doet eerst een demo. Hij tovert met kleuren, grote en kleine verfstreken, en in een mum van tijd heeft hij een kunstwerk gemaakt. Daarna mogen wij aan de slag. Zoals Alvaro de mensen schildert in het straatbeeld! Geweldig. Mijn eerste probeersel lijkt nergens op.

Bij de tweede locatie in Lier (weer een terrasje) beginnen we zijn werkwijze te snappen. Hij kijkt eerst door zijn oogharen. Waar is het licht? Wat wil ik schilderen? Waar zijn de contrasten? We zien hoe hij hij de werkelijkheid aanpast. De kerk staat ook bij mij niet op die plek. Wat wil ik er in hebben? Dat mag ik tekenen! Een boom erbij of juist eraf? Duiven? Mensen, kinderen?
En waar ligt de focus? Daar komen de highlights en de felle kleuraccenten!

Na een tweede nacht vol muggen gaan we met de trein naar Antwerpen. Het zou gaan regenen, vandaar dat we onder dak gaan. Alvaro wil niet in de grote hal van het station schilderen. Het is er te donker, denk ik. En te warm. We installeren ons op perron 2 en 3. Antwerpen heeft drie niveaus van perrons. Het accent komt te liggen op de gietijzeren constructie en het licht hier doorheen.

Achteraf zie ik meteen wat er aan verbeterd kan worden. Onderop mag het donkerder. Er mogen meer mensen op, die met elkaar verbonden zijn. De figuur voorop lijkt op Michael Jackson (net overleden). Ik vind de kleuren nog wat saai, misschien moeten er meer warme kleuren in.

Na de tweede demo op de tweede dag kijken we nu richting de uitgang van het station. Alvaro heeft de linkerfiguurtjes geschilderd. Vergelijk ze maar met mijn lopende figuur.

Het was een drukke dag, de hele dag lawaai van mensen en treinen. Maar ook opnieuw de sensatie van het buitenschilderen in een groep. Collega's die het allemaal op hun eigen manier doen. De een wat vaardiger dan de ander. Ook mijn schildermaatje amuseert zich. Ze vindt de manier van werken heel bevrijdend. Het is een verlengstuk van haar eigen manier van werken. Dat kan ik nog niet zeggen. Ik ben een mens van details en precisie. Ik teken graag. En hier ben ik impressionistisch bezig. Bovendien kan ik nog niet echt goed met verf en een aquarelkwast overweg. Ik ben nog een echte beginneling. Ik heb nog steeds last van bloemkolen (druppels water vloeien uit). Misschien moet ik maar eerst eens aquarellessen gaan nemen, haha.

303-parijs

Veertig jaar vriendinneschap heb ik gevierd met vriendin Y. in Parijs. Met de TGV vanuit Brussel. We logeerden in La Défense, het Pullmannhotel. En omdat Y. al zo lang niet meer in Parijs was, heb ik een rondje bekende gebouwen gedaan. We zijn naar de Eifeltoren en de Arc de Triomphe geweest.

We hebben tussen de menigte van de Sacre Coeur rondgelopen. We hebben de Place du Tertre bezocht en zijn met het treintje geweest. Na drie keer is het rondje Montmartre voor mij wel genoeg geweest. Het is nog steeds warm en loom weer.

In de reisuurtjes heb ik verder gewerkt aan mijn "Ochtenden".

Op de Trocadero waren Iraniërs aan het demonstreren tegen de verkiezingen in Iran. Ze hadden even van tevoren de groene ballonnen opgelaten, die je hier als kleine puntjes op de foto ziet. Het was niet prettig tussen de mensenmassa te moeten lopen. Even later kwamen duizenden skaters, begeleid door politie en ambulance door de straten. Parijs leeft, hoe later hoe intenser. Maar wij waren moe van het slenteren in de Rue Mouffetard, de Jardins de Luxembourg en des Plantes, in de straatjes van het Ile de la Cité, en van de warmte en al het lawaai.

Y. en ik zijn beide in Den Haag geboren, en in de grote stad opgegroeid. Maar sinds onze huwelijken (> dertig jaar ) wonen we op het platteland. We zijn gewend aan de rust en aan de vogeltjes in onze achtertuin. Na twee nachten en 2,5 dag Parijs was ik weer blij in mijn eigen tuin te zitten. Ik was alleen vergeten waar ik ook alweer mijn autosleutels had verstopt. Gelukkig heeft W. me opgehaald.

(Mijn weblog is nu net aangemerkt als spamweblog, en telkens moet ik een geheime code ontcijferen en intikken - heel vermoeiend)

302-hoeve-3

Daar zijn ze dan mijn eerste olieverfjes! In het echt zijn ze beter van kleur (echt grijs en echt wit). De tweede dag van het buiten schilderen ben ik onder een boom gaan zitten. De cursus heette "landschapschilderen", dus wou ik wat groen en glooiingen.

In de kelder had ik wel olieverf, maar geen witte kleur. Gelukkig heb ik ooit olieverf mengbaar met water gekocht, en daar zat wel wit bij. Dat ging dus mee. De juf zei dat ik maar gewoon met zwart en wit moest werken. Dan kon ik aan het materiaal wennen. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd, want ik kreeg het niet zwart als ik met zwart nat-in-nat (zo heet dat) werkte. Gewoon doorgaan was het advies van de juf. Zie twee-drie-vier.

Hierboven een schets van het uizicht van de hoeve richting Kanne. Je ziet nog net de toppen van de witte brug over het kanaal. Een van de cursisten had juist die brug geschilderd. Over het algemeen waren de andere cursisten allemaal leerlingen van de betreffende juf. Zij wisten dus al waar ze op moesten letten voor een interessant plaatje. Ik heb nog veel te leren.
Ai, en de volgende cursus staat weer op stapel

301-hoeve-2

Dit was mijn eerste poging om iets op papier te zetten. Het was niet goed. De juf zei dat ik een verhaal moest hebben, waar wil ik de aandacht aan geven? Wat is het belangrijkste? De vormen, de beweging? En hoe ga ik dat dan uitdrukken? Met kleur? Met licht/donker? Met structuur/vaag?
Zelf ben ik ook niet tevreden. Ik wilde de oude verf op mijn palet opmaken. En ik merk nu dat de kleuren te flets worden, omdat je niet de pure kracht uit de tube kunt gebruiken. Bovendien stond ik midden in het landschap onder de brandende zon! Mijn parasol waaide steeds weg.

Na de middag ben ik de schaduw ingegaan, op de binnenplaats eens rondgekeken.

Onder een afdak stonden wat tractoren. Of ze nog gebruikt worden door de boer (80-plus) betwijfel ik. Ik merk dat ik ook met tekenen nog steeds goed moet kijken.

Dit was een voorbeeld hoe ik de hoeve van voren had kunnen schilderen. De nadruk ligt hier op de weg die door de poort naar de binnenplaats leidt. Doordat er auto's staan wordt het geen Anton Pieckplaatje. De juf is daar allergisch voor, en dat kan ik aan de ene kant wel begrijpen. Aan de andere kant ben ik verzot op details. Misschien dat de juf daarom zei dat ik morgen maar eens olieverf moet gebruiken. Ik zal eens in de kelder kijken wat ik nog heb.

Deze viltstiftekening had ik meteen gemaakt toen ik voor het eerst op de binnenplaats aankwam.

Had ik al verteld dat de hoeve uit 1663 stamt? En dat er een paar jaar geleden nog een kasteel in de buurt stond? En dat ik gewoon het bos als toilet gebruikt heb?