395-weer-een-poppendeken

Tussen de bedrijven door heb ik in opdracht van kleindochter N. een poppendekentje gemaakt. De roze en rode stofjes heeft ze zelf uitgezocht, maar de achterkant was voor haar een complete verrassing. 's Avonds belde ze op om te zeggen dat ze de achterkant toch wel heel mooi vond. Eerlijk gezegd vind ik dat ook. De roze stoffen aan de voorkant zijn twintig tot dertig jaar oud. Dan raak je daar een beetje op uitgekeken, vrees ik.

394-experiment-vilt-3

Het uitgangspunt: een stukje wol-etamine met vier rijen geregen katoenen garen. Deze heb ik heel hard aangetrokken..

Er bleef niet meer van over dan een klein bolletje wol en garen. Dit heb ik nat gevilt, en na droging kwam er weer een bijzonder weefsel tevoorschijn..

Het lijkt inderdaad op de huid van een of ander reptiel, het is heel elastisch.

393-experiment-vilt-2

Op een stukje wol-etamine heb ik lichtblauwe wollen draden gelegd. Met een katoenen draad heb ik over deze draden heen geregen.

De katoenen draden heb ik aangetrokken totdat ik een bundeltje kreeg. Daarna heb ik het gevilt, met de hand en warm water en zeep.

Na het drogen heb ik de katoenen draden eruitgetrokken. Dit is het leukste moment van het experimentje. Wat zal het worden? De blauwe draden waren een beetje aan elkaar gevilt. Het geheel is heel erg elastisch geworden.

een detail

392-viltexperiment

Aangestoken door het nieuwe boek van Annette Quentin-Stoll ben ik ook gaan experimenteren. Een stukje wol-etamine (een wollen stof van 140 cm breed) van 26 bij 24 cm groot heb ik veranderd in een berglandschapje van puntjes stof. Bij elkaar gehouden door kleine elastiekjes.

Daarna ben ik gaan vilten met water en zeep. Hier zie je een detail. Waar het nog niet is gaan vilten, zie je de open weefstructuur van de wol-etamine.

Na een dag drogen (dat duurt echt heel erg lang), mochten de elastiekjes er van af. Het berglandschapje is nu 11 bij 10 cm groot. Het is heel elastisch van structuur.

Een detail laat goed zien dat onder de elastiekjes de stof nog 'origineel' is gebleven.

Er staan nog drie experimenten op stapel. Wordt vervolgd...

391-pech

De avond ervoor heb ik nog touwtje gesprongen met mijn zoon. Lachen! De volgende dag heb ik enorme spierpijn gehad. Die avond verzwikt hij zijn enkel met zaalvoetbal. Thuisgekomen laat hij zijn (dokter)zus naar zijn enkel kijken. Het resultaat blijkt na de röntgenfoto. Enkel gebroken! Hij mag er nog niet op lopen en heeft zich op de bank geïnstalleerd. Een ideaal model dus. Een tekening met potlood en daarna een restantje (dus erg flets geworden) aquarelverf op mijn palet gebruikt om wat kleur te geven.

Door een beetje experimenteren met contrasten in Paint Shop Pro merk ik dat mijn oorspronkelijke tekening wel wat expressiever mag. Misschien maak ik een andere waarbij ik begin met een viltstift.

390-feestje

Zoals altijd begon ik veel te laat aan het poppendekentje voor het jongste kleinkind dat twee jaar werd. Paarse en groene tinten, aangevuld met stofjes van bijna twintig jaar oud en een witte zakdoek. Het werd meteen een beetje een merklap voor wat siersteken van mijn naaimachine. Gebruik ik die ook eens. Ze wist meteen wat de bedoeling was, toen ze het dekentje kreeg. Het driewielertje moest op het kaartje, vond ik. Ze had er net een weekje eerder op leren fietsen, met de voetjes op de trappers. Trotse oma, trots kind! Ik merk dat het maken van een lijntekening en dan hier en daar wat kleur toevoegen me erg veel voldoening geven. Misschien moet ik er maar eens een paar meer van maken.