Note to self: kleurgebruik kan beter. De haren zijn met twee kleuren draden geborduurd. Wit net zwart, wit met grijsgroen, zwart met grijsgroen. Misschien eens investeren in een kleur garen dat lijkt op mijn haarkleur. De tweede linosnede met dezelfde selfie op een andere manier borduren! Nog even wat ideeën verzamelen.
Voor wie het nog niet wist. Dit is een linosnede van mezelf, afgedrukt op een stukje linnen.
Jammer, jammer. Was bij De Kantfabriek gevraagd of ik mijn geborduurde ogen wilde tentoonstellen vanaf 18 mei. Helaas gaat dat niet door. Maar ze bewaren mijn foto’s, ook die van de portretjes; dus wie weet. Ooit?
Kookboekenschrijver Tom van de Have heeft het receptenboek van zijn moeder online gezet op nenek.eu (nenek betekent oma). Die van zijn oma komt er ook nog aan. Hij heeft alles origineel gehouden.
Er was ook een intermezzo van een saxofoniste en Demi Kleinmeulman, die op zoek ging naar sporen van haar oma in Indonesië. Pas later, toen ze meer wist kon ze anders kijken. Toen ze met haar eigen moeder ging was die emotioneel. Demi had de zwartwitfoto’s van vroeger kleur gegeven, zei ze. Ik dacht ook meteen aan de opmerkingen van de kleinkinderen van mijn pa, die op Java riepen: opa, nu zien we in het echt waar jij altijd over hebt verteld!
Na de pauze was chef Titi Waber (linksonder) van restaurant Waber in Zwolle aan de beurt met een recept van haar oma uit Surabaja van ‘rujak cingur’, van een koeiensnuit. Het kraakbeen moet uren koken. De saus was lekker, maar dat kleine harde chewy stukje (ik had er drie stukjes in) had voor mij niet gehoeven! Tja, en van petis had ik ook nooit gehoord (gefermenteerde tonijn, maar kan ook van iets anders gemaakt zijn). En alles gemaakt met de tjobek. De kruiden en pinda’s worden fijngewreven. Ze ziet het haar oma nog doen. Zo kan eten herinneringen terugbrengen, en de smaak naar een ander werelddeel brengen. Nee, geen blender gebruiken zegt ze. Ook in Indonesië vind je de blenders overal, maar zelf fijnwrijven is veel lekkerder.
En zij kan zich ook niet altijd houden aan het oorspronkelijke recept. Als er geen verse ingrediënten zijn bijvoorbeeld of als het niet duurzaam is ze te halen uit het verre Oosten.
Het was een geweldige belevenis, zo met zijn allen. Praten over eten, over de generaties, over ‘vroeger’.
De volgende Toko Tour is op 7 april ‘s avonds in Venlo. Ik ga zeker. Wie nog meer?
De laatste twee ogen gaan haast tegelijkertijd. De kleinzonen hebben dezelfde kleur ogen, maar een heel andere vorm. Dus heb de draadjes zwart voor de pupil maar meteen twee keer geborduurd. En ook de e blauwtinten met het wit konden tegelijk. Maar nu gaan ze een voor een, het wordt te ingewikkeld. Voor de jongste gaan er wat toefjes legergroenkleuren bij. Heb nog tijd om na te denken over extra kleuren bij de oudste. Ik verheug me al over de oogharen die ik mag borduren. Dat gebeurt op het laatst. De lapjes zijn erg krap, passen net in het borduurraam. Moet nog even nadenken hoe ik het goed vastkrijg. Het blauw van de tekening is van een uitstrijkbare balpen.
