718-Kesiman-Tanah-lot

718-Kesiman-Tanah-Lot

Het wordt saai. 's Ochtends rondom het zwembad totdat het huisje gepoetst is, dit keer door Budi. En 's middags ben ik nog even gaan wandelen het dorp in. Over een heel drukke straat, maar met dubbele rijbanen zodat je maar tot de helft hoeft. Er was niet veel te doen. Op zondag zijn toch veel zaken gesloten. Net toen ik had besloten om te draaien bij de waringinboom, waren er jongetjes die mij riepen. Ze zaten op de stoep bij een kleermaker met een stuk of vier naaimachines. Kebaja's hingen buiten als voorbeeld. We raakten in gesprek, hij kon goed Engels omdat hij in het toerisme had gewerkt. Het schijnt dat meisjes en vrouwen op 7-jarige leeftijd al 10 Kebaja's bezitten. En dat ze daarna in hun hele leven bij elke ceremonie wel een nieuwe laten maken. De man kijkt naar tv, internet en leest zijn literatuur om de laatste mode bij te houden. Hij doet het al 17 jaar. Hij ontwerpt, onderhandelt met zijn klanten, neemt de maten, koopt de stoffen bij een ahndelsman die langskomt en knipt de stof. Dan heeft hij hulp. Hij laat me de nieuwste creaties zien, die net van de naaister komen. Dan moet ik me haasten want om 16:00 worden we gehaald voor de Sunset bij Tanah Lot, de tempel bij het water. Tanah = land, Lot = oceaan. We rijden door Denpasar en het is druk. We hebben nog een half uur voordat de zon ondergaat maar we halen het. Alleen gaat de zon niet in de zee onder maar achter een berg. We maken veel foto's. Af en toe hoor je mensen gillen. Het blijkt dat de golven op de kust komen met donderend geweld, en soms word je nat, soms niet. We kijken ook nog even naar het vijfsterrenhotel bij de golfbaan, voordat we bij een vijf meter slang gaan kijken. In het donker rijden we terug. Via Mcdonalds omdat daar wifi is.

717-Kesiman-Sanur

O nee, kom ik in Sanur een winkeltje tegen met handgeweven stofjes. Maar eerst vanaf het begin.

Het was weer mooi weer. Lekker op ons gemak aan de dag beginnen, ontbijten om 9:00, wel zonder de gevraagde aardbeienjam, maar wel met bruin brood. Helaas had het ontbijtteam de koekjes van gisteren weggegooid. Had het niet gezien anders had ik er wel wat van gezegd. Daar gingen mijn groene pannenkoekjes met kokosvulling. We hebben boeken gelezen, gezwommen, in de zon gezeten, gesproken over doelen maken, over het onbewuste. We hebben herinneringen opgehaald aan vroeger en net geleden. M. wilde naar een sportschool en vertrok. Later kwam hij terug, kon er geen vinden en besloot naar Sanur te rijden. Eerst naar het hotel van opa, daar zag hij mijn oudste broer en vrouw. Hij heeft zich laten brengen door het resortpersoneel! Ondertussen waren S. en ik ook op de scooter naar Sanur getogen. Eerst tanken en weer wennen aan het verkeer. Nu had ik iemand achterop. We zijn door de stad gelopen langs allerlei winkeltjes. Heb leuke souvenirs gekocht, en belandde ook bij het Nogo Bali Ikat Center. Ze hadden dure oude batiks, wel heel mooi, maar 4 miljoen roepia's vond ik best veel geld. Ik zag dus bovenstaande stofjes liggen voor weinig geld. Kon het niet laten. Kreeg aan de kassa ook nog korting omdat ik met geld betaalde. Happy met weinig...

We gingen alvast naar three Monkeys, waar mijn moeder drie jaar geleden ook gegeten heeft. Toen ik wifi contact maakte kreeg ik een Whatsapp-berichtje van zoonlief. Ik had hem sms-en gestuurd, maar die kon hij niet beantwoorden. Hij zat bij opa en kwam nu onze kant op. Straks komt de rest van de familie en we hebben alvast maar iets besteld. Er is ook nog een opening van een kunsttentoonstelling, dus het is erg druk. O ja, er heeft een vogel op mijn camera, hand en jurkje gepoept. Wel vlakbij een fonteintje, maar toch. Brrr.

716-Java13-Ubud

Vandaag met de eigenaar naar Ubud. Verslag volgt...
716-Java13-Ubud-Sanur

Het had nog lang geregend, en in mijn halfslaap dacht ik dat het geluid van de airco de constante regen was, maar toen ik rond 7 uur opstond was het droog. In de keuken lekte er vanuit het plafond druppels water, de keukenvloer lag blank. Van mijn pa had ik al een sms gekregen dat ze in Singapore waren. Wij hadden om 9:00 ontbijt en om 9:30 werden we opgehaald om naar Ubud te gaan. Ergens in een dorp waren de riolen overgelopen en was de weg een nieuwe rivier geworden van wel dertig cm diep. Heel eng om daar met brommertjes doorheen te rijden. Je weet nooit of er gaten in de weg zittenRoy bracht ons naar een straat, naast de rijstvelden waar veel witte vogels (white herron) zouden zitten. Misschien kwam het door de regen, maar we hebben er niet veel gezien. Roy vertelde dat de jeugd niet meer op de rijstvelden wil werken, en dat hij het jammer vond dat er heel grote hotels gebouwd werden, net naast zo'n rijstveld. We verbaasden ons erover dat de Balinezen veel moeite doen om de rijst te verbouwen en dat ,als de rijst eenmaal buiten op de grond in de zon ligt te drogen, de kippen er gewoon van mogen pikken. Er zijn twee soorten kippen. De kippen die grote bruine eieren leggen, net zoals bij ons thuis, komen van de boerderij. Kippen die kleine witte eieren leggen heten ayam campung, die lopen los rond in de kampong en krijgen gezond eten dat ze zelf mogen vinden, graan en groente.

Toen we in Ubud waren aangekomen, regende het. Meteen een reden om een hapje te eten. We hadden wat rondgelopen toen M. een sms kreeg van een meisje dat hij in Sumatra ontmoet had. Daarom liepen we naar de ingang van Monkey Forest om haar te ontmoeten. Zij en M. gingen naar binnen. S. en ik gingen winkelen. Mijn oog kijkt naar oude batik, zilveren kettingen, houten beelden en vooral kleine Buddhabeeldjes. Ik kan geen mooie vinden, en ze zijn allemaal te groot. Elke winkel heeft dezelfde waar. Gelukkig is het toch nog gelukt om voor mijn oompje een beeldje te kopen. Er stond er maar eentje. In het restaurant 3 Monkeys komen M. en zijn reisgenote er ook bij zitten. Als we weer uit elkaar gaan, bezoeken M. en ik nog het museum Puri Lukisan. Daar was ik vorig jaar ook geweest, en de tentoonstelling was nog hetzelfde. Om 6 uur haalde Roy ons op. Hij kon ons naar Parigata Resorts brengen. Bij het tweede adres zat pa in de lobby, en wisten we dat we goed zaten. Ze zagen er allemaal moe uit, mijn familieleden, oudste broer met vrouw en kinderen en jongste broer met vrouw. We hebben erbij gezeten toen ze wat gingen eten. Omdat jongste broer vaker in Sanur geweest is merkte hij dat een vertrouwd restaurant er niet meer was. Ook was er naast hun resort een gigantisch bouwproject bezig. Daar kwam een hoop herrie van af. Twee uurtjes later kwam het nichtje met twee van haar kinderen aan. De vier neefjes gingen meteen met elkaar spelen. We hebben een taxi naar huis genomen, en ik ben vrijwel meteen gaan slapen.

715-Java12-Legian-Kesiman

715-Java12-Kesiman-Legian

Ik had buiten geslapen op het ligbed, S. had de airco uitgedaan, en ik kreeg het te benauwd. Heb daardoor wel de ochtendzon gezien in de wolkjes die naar ons toe dreven. Half 8 toch maar opgestaan. 8 Uur ging zoonlief weg naar de surfschool. De beste golven vandaag zijn van 8-9 ( 9 uur was ook goed volgens de surfschool) en van 11-13. Als ontbijt hadden we pannenkoeken, gekookte eieren, ananas en banaan, brood en een soort limonade die naar afwasmiddel smaakt. Lekker luieren, verhalen bijwerken, boek lezen, krantjes lezen, een echte pyamadag. Af en toe een minibuitje en wat wolken en een fris windje. Aan Roy had ik gevraagd om een plattegrond van hier in de buurt. Uit de map was hij verdwenen.. hij heeft er een getekend.

Nu begrijp ik waarom het niet meteen in een keer gelukt was. Zeer ingewikkeld.. De heenweg is eenvoudig, maar de terugweg niet.

M. komt om half vier. Hij heeft maar één surfsessie gedaan. De golven waren te hoog, het was te moeilijk. Gisteren heeft hij wat schaafwonden opgelopen door een schurend surfboard, maar vandaag mocht hij beschermende kleding lenen. Ook heeft hij even genoeg van het scooterrijden, pijn aan zijn billen. Hij neemt een duik in het zwembad ter verkoeling. Mag geen bommetje maken, gelukkig is mijn iPad waterbestendig. Ik ga even een rondje maken, maar kom niet ver. Er is een groot huis naast een riviertje. In de schaduw zitten een man en vrouw. Ze spreken me aan. In gebrekkig Engels proberen ze me te helpen. Ik maak wat foto's van de rijstvelden. De vrouw vraagt me naar binnen om betere foto's te maken. Oeps, slippers uit en op blote voeten mee. Elke etage is zeker 3 tot 4 meter hoog. In elke kamer liggen witte tegels. Niets is echt afgewerkt. Als afscheiding van het balkon staan grote potten met orchideeën. Ik moet dan weer een foto maken. Ze vindt mijn foto mooi, en kijkt mee op het schermpje. Weer de trap op, zonder trapleuning. Er ligt een tienermeisje op haar buik achter een laptop, met een wifi-antenne. Overal jongetjes, ook met een iPad. Als ik een opmerking maak over het huis wat niet af is, zegt ze: no work, no money. Ai, ik zeg: no work, little money. Maar ik begrijp wel dat zij daar heel blij mee zou zijn. Ze heeft vier kinderen, zelf heet ze Wayan, dus eerstgeborene. Volgens mij voelt ze zichzelf verwant, no money, no food --> en dan wijst ze naar haar eigen buik, die van mijn omvang is. Lachen! Bij de voorlaatste etage is de vloer nog niet afgewerkt, we lopen op onze blote voeten, au au. Dan wijst ze weer een zoon aan die aan het vissen is in het riviertje. Deze etage heeft wel een reling. Er staat ook een gazebo op het dak. De trap naar deze etage heeft hoge treden, omhoog gaat wel, maar omlaag is weer een aanslag op mijn beenspieren. Er is ook niet echt een leuning. Ik heb ze hartelijk bedankt en ben naar huis gelopen. Effe plonsen in het zwembad. Om half 8 gaat het echt regenen. Geen scooterweer. S. en M. gaan toch nog even wifi-en bij McDonalds. Ze waren net weg toen het heel hard ging regenen en bleef regenen. Ze dachten dat andere scooterrijders gingen schuilen en stopten ook. Maar de anderen haalden hun poncho tevoorschijn..

Voor het slapen gaan had S. nog een onderonsje met een kleine kikker, die het buiten ook te nat had gevonden.

714-Java14-Sanur-Legian

 

Verslag volgt nog...
714-Java11-Sanur-Legian

Om 10 uur hadden we het ontbijt, om 11 uur werden de scooters gebracht. Omdat zoonlief wilde leren surfen bedden we het adres en naam gekregen van Lansers surfschool, een vriend van de eigenaar Roy.

Ik kreeg al meteen in de gaten dat het niet te doen was om M. bij te houden in het verkeer. Ik weet uit motorervaring dat degene die achteraan rijdt veel harder moet werken dan die vooraan rijdt. Het verkeer is niet te beschrijven. Het is druk, overal uitlaatgassen, de wegen zijn slecht met gaten, links en rechts komen de motortjes en auto's langs je heen, en zelf doe je het ook. Net zoals toeteren, thuis doe ik het nooit, en hier geef ik aan dat ik naast iemand rijdt, of iemand wil inhalen. Gillen! Hoewel Roy had gezegd dat er nog voor de helft benzine in zat, stond het wijzertje al op de E van empty. Omdat ik M. al kwijt was bij een stoplicht bij een grote weg (soms kun je nog wel eens door rood rijden, dat doen de anderen ook), besloot ik mijn eigen plan te trekken. Eerst maar eens naar Kuta, Legian en vragen naar de surfschool. Dus eerst getankt langs de kant van de weg, twee flessen benzine en een drankje voor mezelf. Daarna weer in het verkeer. Soms is de weg maar voor een rijbaan voorzien van een goede asfaltlaag, de slechte ligt dan 10 cm lager, met een soort glooiende overgang. Tramrails zijn er niets bij vergeleken. Jaloers keek ik naar de andere scooterrijders die lange mouwen hadden, en niet levend verbrand werden door de zon. Eenmaal lukte het me om naast een bus te wachten, die het raampje open had waardoor aircolucht kwam. Heerlijk. Het was een lange rit, en ik ben het helemaal niet meer gewend. Heb alle spieren gebruikt in mijn lijf voor evenwicht. De remmen waren niet zo goed, dus moest anticiperen als een gek. In Kuta was ik iets te ver gereden, maar ik dacht als ik de kust zie, dan zie ik wel verder. Helaas was er veel eenrichtingverkeer, dus ik kwam op heel andere plekken terecht. Uiteindelijk is het me gelukt de scooter te parkeren, en het strand op te lopen in de buurt van de surfscholen. Wat een hoge branding! Je wordt heel erg meegezogen met de golven. Na een tijdje lopen, had net een rode zijden doek om mijn hoofd gewikkeld tegen de zon, hoor ik zoonlief mij roepen. Ze waren net aangekomen, want ze waren te ver naar het noorden gereden. Hoe toevallig! Toen we gingen navragen naar de surfschool stonden we er vlakbij.. Dus: M. ging eerst droog oefenen, daarna het water in. Er zijn twee tijden per dag dat je goed kan surfen, die hadden we 's ochtends al vernomen. Ik heb wat foto's kunnen maken en daarna ging ik in de schaduw en S. in de zon op een ligbed. Zoonlief kreeg nu een uurtje les, en rond 15:00 nog een keer. Tussendoor mocht hij het surfboard gebruiken. Vraag hem zelf maar hoe het ging.

Toen het bijna donker begon te worden, en heel gezellig op het strand met muziekmakende mensen, gingen we weg. De volgende uitdaging was elkaar weer te vinden, omdat onze scooters niet bij elkaar stonden. En ik had al gezegd dat er eenrichtingverkeer was.. Ook hier hebben we elkaar gevonden. Nu de weg terug nog, was ook niet gemakkelijk. In Sanur zijn we gestopt om te eten en te winkelen, en om wifi te gebruiken. Na een paar vergeefse rondjes zijn we dan eindelijk in het pikkedonker, met overal blaffende honden, op ons logeeradres aanbeland.

Ben meteen in het zwembad gedoken ter afkoeling.

713-Java10-Yogyakarta

713-Java10-Yogyakarta 

Toen ik 's ochtends wilde douchen was er alleen maar een ministraaltje kokend water, of een ministraaltje ijskoud. Dan maar wassen met de mandikan, een beker met een handvat die ik steeds vulde met koud water. Brr, je wordt er wel wakker van. Blij dat we daar weg konden. Onze taxi was geregeld, maar we moesten kiezen tussen een 6 uurs, of een 12-uurs taxi. Dat werd dus de 12-uurs, want de andere was net te kort, en met al dat verkeer hier weet je maar nooit. Onze eerste stop was een geldautomaat, de volgende was het paleis in Yogyakarta, het kraton. We kregen meteen een parkeerplaats voor de ingang, daarvoor moest wel eerst een hele familie tussen de kraampjes verhuizen. Een gids, David, bood zich meteen aan en loodste ons behendig tussen alle scholieren naar de highlights van het paleis. Heel interessant vond ik de pilaren, het groen was van de islam, de roos van het boeddhisme en de blauwe olifantspoot van het hindoeïsme. Na de rondleiding kwam een bezoekje aan een batikwerkplaats, waar van verschillende kunstenaars handgemaakte doeken tentoongesteld werden. Ik had mijn oog laten vallen op wat oudere doeken met natuurlijke kleuren. Die waren natuurlijk meteen duur. Met de taxi naar het waterpaleis Taman Sari. Weer een gids, maar nu een die er geboren is. De eerste drie sultans hebben er nog gebruik van gemaakt, maar daarna was er een uitbarsting van de Merapi of een aardbeving, dat ben ik vergeten, maar toen was er geen bronwater mee. De Portugezen hebben er na 2004 geld in gestoken, en hebben ook bijvoorbeeld de kleur van de bassins blauw gemaakt. Hierna ging het naar de Sambisari, pas in 1966 ontdekt.  6 Meter van deze tempel is in 1006 begraven bij de uitbarsting van de Merapi. 

Een relaxte stop bij LemahLedok, in een soort tuinrestaurant deed ons alle drukte vergeten. En we hadden honger. Heerlijke tempé goreng gegeten. De nasi en de pindasaus waren wel heet. (Gevaar=oranje pepertjes). Onze laatste stop was bij de Prambanan tempel, uit de negende eeuw. Heel bijzonder omdat deze heel hoog zijn (47 meter). Helaas heeft een aardbeving ook hier flink huisgehouden. We werden meteen overrompeld door schoolkinderen (12 en 13 jaar) die hun Engels wilden oefenen. Alsof ik zo goed Engels kan. Van hen leerden wij wat meer over de tempels. We wilden niet in de rij staan van de grootste tempel en zijn er omheen gelopen. Af en toe werden we gevraagd om te poseren. Veel te vroeg kwamen we op het vliegveld van djogja aan. Straks vliegen we naar Bali.

712-Java09-Merapi-Borobudur

 Sorry voor slechte foto..

712-Java09-Kaliurang

De dag begint goed, het ontbijt komt op tijd en we zijn klaar om te vertrekken. Helaas is er niemand om ons te helpen of waar we aan kunnen vragen waar de bestelde jeep blijft. Dan maar aan het schoonmaakpersoneel die meteen in tweevoud op de brommer springt. Een uur later staat hij er. Een open jeep uit het jaar nul met een soort legerhelmen om op te doen. Gewoon erin klimmen. De chauffeur spreekt helaas geen Engels, maar we willen gewoon alles. Eerst tanken en dan over zeer slechte wegen naar boven. We komen steeds volle vrachtwagens tegen met stenen, en ook boeren op brommers met stengels dwars achterop. Soms krijgen we een prachtig uitzicht op de Merapi. Er komt nog rook uit, bijzonder. In 2010 is hier een uitbarsting geweest en overal staan monumentjes ter nagedachtenis aan de gestorvenen. We bezoeken verplichte plekken als een huis dat vernield is door de lavastroom, de plek waar werkers de grond uitgraven en de weg op keus maken. Onze snelheid gaat soms terug naar nul. Er zijn grote keien en gaten waar onze chauffeur behendig om heen stuurt. Als we naar de laatste plek gaan weten we even niet wat we er moeten doen. Maar we besluiten om een tripje met een scooter te maken. Ik achterop bij de gids en S. achterop bij M. Daarna stappen we weer in de open jeep. Als we bij het huisje zijn, gaan we de volgende rit organiseren. Het is nog even wachten op de chauffeur en we genieten van de wifi. Af en toe valt de stroom uit en dan is er ook geen wifi in de lobby.

De chauffeur verontschuldigt zich, file onderweg. We gaan naar de Borobudur. Het is maar veertig km, maar ja, de files... We komen al meteen verkopers tegen. Er zijn veel trappen de tempel op. Je moet er in het oosten beginnen, naar de top klimmen en dan cirkelvormig naar beneden lopen. Heftige oefening voor mijn beenspieren en knieën. Mijn kinderen worden steeds gevraagd om op de foto te gaan. Op een gegeven moment ben ik de fotografen gaan fotograferen. Het is een prachtige tempel, volgens mij van losse stenen op elkaar gezet. Staat niet voor niets op de Unesco-werelderfgoedlijst. Toegang deed ons wel even schrikken, 190.000 rp! Maar dan krijg je ook een klein flesje water. En op de terugweg moet je je banen door zeker 2 km aan kraampjes. We hebben er nog wat gegeten en gedronken, voordat we op zoek gingen naar de chauffeur. Die stond bij de ingang, en wij kwamen bij de uitgang eruit. Gelukkig was hij blijven staan. Ik schrijf dit verhaal in de file op weg naar onze slaapplek.

712a-Java09-Merapi-Borobudur

 Duurde even voordat deze foto was doorgestuurd..

711-Java08-Yogyakarta

----

711-Java08-Yogyakarta 

De treinreis van Bandung naar Yogyakarta begon heel erg mooi. Veel uitzichten op de rijstvelden. Ook was het spectaculair toen de trein het gebergte in ging. Lange slingers met magnifieke uitzichten. Aan de hand van de stand van de zon kon ik meekijken op de landkaart. Af en toe stopte de trein, zodat iedereen kon roken of een versnapering kon kopen. Omdat we eksekutif (eerste klas) zaten liepen er ook cateringmensen rond. Je kon aan de hand van een menulijst een bestelling doen of meteen van een dienblad iets pakken als daar al het gewenste op stond.

Er waren stopcontacten en het mooiste vond ik nog dat je twee stoelen kon draaien zodat je elkaar aankeek. Voor gezinnen ideaal. Genoeg beenruimte in ieder geval. M. voelde zich nog steeds niet lekker, en ik had 's nachts ook al twee keer het toilet bezocht. Dus koekjes en water voor mij. In Yogyakarta dachten we zo een taxi te kunnen bestellen. Helaas duurde het nog even, maar we zijn er gekomen. Het logeeradres viel tegen, maar het is wel goedkoop. We moesten helaas ook buiten de deur eten. Er is geen wifi. Morgen gaan we een lava-tour maken met een jeep.

710-Java07-Bandung

 

Het ontbijt was overweldigend veel, maar we moesten een keuze maken. We waren wat laat opgestaan. Lekker op ons gemak. Geen autotocht naar de vulkaan, geen bezoekje aan een museum, maar gewoon wat slenteren.

Bandung staat inderdaad vol met Art-Decó-gebouwen. De ene na de ander, de meeste verloederd. We zijn niet in het gebiedje geweest waar ze net alles hebben opgeknapt, want dan moesten we weer winkelen. Bovenstaand gebouw staat aan de Jalan Braga. Deze straat is een stuk rustiger dan de Oude Postweg (heet nu Jl. Asia-Africa, waar ons hotel staat). Even verderop steken we de spoorlijn over en komen we bij het Dewi Sartikipark aan. Daar gaan we in de schaduw kijken naar jongelui die toneelstukjes en dansjes aan het oefenen zijn, naar een vader met een klein jochie op blote voetjes, naar de mieverkoper, die aan schooljeugd zijn soep verkoopt, naar op blote voeten voetballende jongetjes. Het is zaterdag en ook de inwoners van Bandung vieren het weekend. Hoewel, het lijkt net alsof er of iets op school te doen is, hoor meisjesstemmen zingen. Een man spreekt me aan, hij heeft een oma in Alphen aan de Rijn wonen. Hij komt van de Molukken, hij werkt bij de protestantse kerk en ook op de lagere school. Omdat zijn vader militair is, heeft hij een huis in Madioen. Ik snap even de connectie niet. We lopen weer terug via een weg evenwijdig aan de Jl. Barga en ook hier staan nog oude koloniale gebouwen. Ook de kathedraal Santo Pedrus staat in de steigers. Ik durf er niet naar binnen, er is volgens mij een bruiloft bezig. We gaan een taartje eten ter ere van S. haar verjaardag. M. vindt de ijsthee wel erg zoet. Ik heb tjendol gedronken en we hebben een taartje uitgezocht. 's Ochtends had ik drie filmpjes laten zien van de kleindochters die 'lang zal ze leven' zingen..

Eigenlijk hebben we de lunch overgeslagen als we na de middag een duik nemen in het zwembad. Tenminste zoonlief en ik durven. Oeps, toen merkte ik meteen dat ik met mijn knie nog geen schoolslag kan maken. Ik heb me maar laten opdrogen, had ook mijn gewassen tshirt mee om te drogen. Die was in de zon zo droog. En heb de wandeling nog eens in het wandelingenboek nagelezen. Morgen moeten we echt vroeg op..

709-Java06-Puncak-Bandung

Om 8.00 werden we weer door dezelfde taxichauffeur Budhi opgehaald die ons naar Bogor had gebracht. Dat werden dus zwijgende uurtjes, want hij kan geen Engels spreken en wij geen Bahasa Indonesia. De weg zat echt overvol met verkeer. Over 3 km deden we een uur. Telkens als we een klein plaatsje naderden kwam er weer een opstopping. Soms stonden we gewoon een kwartier stil. We bleven er rustig onder, dat wel. Af en toe een dutje kon geen kwaad.

Onze tocht ging van Bogor, Cibogo, Cipayung, Cisarua naar Puncak. Een plek waar mijn opa Piet in de oorlog in een tbc-kliniek heeft gelegen. Mijn oma mocht hem wel eens bezoeken, maar mijn moeder is er nooit geweest. Nu lijkt het me geen plek voor mensen die last van hun luchtwegen hebben. De uitlaatgassen zijn overal. De grootste vervuiler was een politiebus, met grote zwarte wolken.

 Rond 12 uur wilden we wat eten en doken een wegrestaurant met uitzicht binnen. Ons eten werd een voor een gebracht. We aten het ook een voor een op. Grappig, want zo namen we ook onze rust.

Vanaf Cianjur waar we gegeten hebben werd het iets rustiger totdat we de buitenwijken van Bandung bereikten. Daar konden we ook de snelweg naar Bandung nemen, een tolweg. Helaas stond het weer stil in de stad zelf. We waren eindelijk bij het Savoy Homann hotel. Daar hadden we twee kamers. De kinderen bij elkaar en ik in de grootste kamer, haha. Gratis internet is een gedoe, maar de trein van hotel naar station is gratis en al besteld. We hebben in de Green Garden gegeten, van het buffet gesnoept.. We hadden een korte wandeling gemaakt, langs oude Hollandse gebouwen. Morgen doen we een ander stukje.

708-Java05-Bogor

Op onze wandeling door Bogor kwamen we ook langs een pad van de rivier Cibalok. Aan de overkant huisjes op en naast elkaar. Er zijn bruggetjes over deze rivier en een soort pijpleidingen waar water doorheen gaat. Waarschijnlijk schoon water. Het water zelf lijkt vervuild, maar er zwemmen vissen in. 

We hebben in de kathedraal van Bogor kaarsjes opgestoken voor mam, oma Ger en net gestorven tante Ans. Ook heb ik voor iedereen die ik ken en kende een schietgebedje gedaan. 

Er was een vrouwenkoor aan het oefenen, dat gaf een hoop sfeer. Leuk idee dat mijn moeder daar ook gezongen zou hebben. Voor het laatst in 1950.

Hier in Bogor lijken we de enige toeristen. Toen S. en ik op M. aan het wachten waren kwamen we in gesprek met uiteindelijk drie mannen. Ik heb hen mijn fotoalbum uit vervlogen tijd laten zien. Enthousiast: dat is Bogor. De eerste man sprak Nederlands en wilde onze taxi zijn voor morgen. De tweede man verkocht me zijn kaarten, de derde man verkocht me zijn koperen beeldje van een karbouw (hij zei dat het brons was). Alledrie hebben ze geholpen om ons te laten oversteken. Ik zei nog voor de lol: als u mijn zoon ziet, zeg maar dat we in de Indomeret (supermarktje) zijn. Een kwartier later stond zoonlief  inderdaad bij ons. Mannen een en twee hadden ons al vanochtend langs zien lopen.. Eng toch? Er zijn veel scholen in Bogor, en tussen de middag gaan veel kinderen een hapje eten bij een van de stalletjes. Van miesoep tot gebakken tahoe.

Ook zijn we vandaag naar de Bogor Trade Mall geweest. Zeven etages vol winkeltjes, restaurantjes en heel veel mensen. Supergezellig! Een uitje voor het hele gezin zo te zien, want er zijn ook speeltuintjes, speelhallen en plekken waar je je kunt laten masseren. Het kost er ook allemaal niets. Als je niets kunt vinden dan ligt dat aan jezelf.

Maar ik mis de natuur en de rust. Op de korte wandeling langs de rivier zag ik al heel mooie vlinders, maar ze lieten zich niet fotograferen. Het was een zware dag voor mijn knie en mijn benen. Morgen zitten we weer in de auto.

707-Java04-Bogor

Van Jakarta naar Bogor (Buitenzorg), de geboorteplaats van mijn moeder..

De chauffeur sprak nauwelijks Engels en als hij het niet begreep belde hij zijn kantoor zodat M. die voorin zat met die ander kon spreken. De afspraken worden dan altijd met je herhaald. Heel handig, dat doen ze ook in restaurants. Eerst reden we naar de Jalan Merdeka, die vroeger de Tjikeumeuhweg heette. Daar heeft mijn moeder gewoond. Op welk nummer wisten we niet. Dat was lastig uitleggen. Het verkeer zat constant vast, en als je door een foutje een afslag mist, dan baal je als chauffeur, want het was eenrichting en dan moest je weer helemaal rondom rijden.

Er zijn (Hollandse) huizen die origineel maar vervallen zijn. De meeste huizen zijn verbouwd en naar de straatkant uitgebreid. Ik kon me geen voorstelling maken hoe mijn moeder met haar familie daar gewoond heeft. Met een hoop fantasie en wat foto's die ik had meegenomen is het me met moeite gelukt. Voor mijn oompjes, broers van mijn moeder heb ik aarde verzameld van deze straat. De volgende straat was de Laan van der Wijck, die nu Jalan Sawo Jajar heet. Hier heeft de opa van mijn moeder, Willem Burer met zijn grote gezin gewoond. In de oorlog is het gezin van mijn moeder ook naar dat adres verhuisd. Ook hier had ik geen nummer van. De straat was niet zo lang, en van mijn voorstelling van een statige laan met villa's kwam niets uit. Sommige heel grote gebouwen waren in gebruik als kantoor. Helaas dus. 

Ons bezoek aan de botanische tuinen viel bijna in het water ( het regende even), maar we hebben in het café lekker gegeten, met een heel bijzondere foe yung hai, en pisang goreng met ijs, kaas en hagelslag?

Het hotel was vlakbij, waar we gerust hebben, om de avond te besluiten met een simpel eten met uitzicht op mount Salak in het zuidwesten. 

706-Java03-Jakarta

Het was een warme, hete dag. We zijn in Jakarta naar het oude deel gelopen, hebben het Jakarta museum bezocht, en hebben een hapje gegeten bij Café Batavia. Daar speelden ze jazzmuziek uit de 40-50-er jaren. Er floepte zelfs een 'Merry christmas' doorheen. Veel, bijna alle gebouwen uit de koloniale tijd zijn bouwvallig. Er groeien soms hele bomen doorheen. Zonde.

Mijn kinderen werden steeds gevraagd voor interviews door studenten van de universiteit. Grappig, maar we zijn na het vierde interview weggelopen richting de oude haven. Stiekem volgden we de gids, die zich eerder had aangeboden, maar na onze lunch met een ander Hollands paartje liep. We kwamen bovenstaande rustplek tegen, rechts staat er nog eentje. We kwamen ook bij de vismarkt terecht. Een gebiedje vol winkeltjes, mensen, vuil en kindertjes. Voelde me ongemakkelijk als toerist. 

Omdat we het hele stuk niet meer wilden lopen, hebben we een soort tuktuk aangehouden. Door creatief onze billen te verdelen over de tweezitter, konden we er toch gebruik van maken. Maar het motortje had er moeite mee. De namiddag hebben we gerust bij de airco en voor het avondeten hebben we de trein gepakt naar het centrum. Het ging even verkeerd, de trein stopte nadat de lichten waren uitgevallen, en dus ook de airco. Het had niet veel langer moeten gebeuren, want de temperatuur liep omhoog. S. had een restaurant uitgezocht, penangbistro. Kijk maar eens op de website. Daar hebben we heerlijk gegeten en fruit gesnoept. Ook was er een pianist die verzoekjes speelde. M. had er een uitgezocht. Op de terugweg hebben we weer gebruik gemaakt van een driewieler. Deze keer was het een beter exemplaar en kregen we ook een indruk van nachtelijk Jakarta.

705-Java02-jakarta

Het duurde even voordat wij herenigd waren met M. Jakarta blijkt voor binnenlandse vluchten aparte terminals te hebben, die allen met shuttle bus te bereiken zijn. Voordat we daar achter kwamen waren we bijna een uur verder. Ondertussen kwam de regen met bakken uit de hemel. Wel met 30 graden. De taxirit naar het hotel duurde ook langer dan normaal. File, en niet zo'n klein beetje..

Het is er druk, heel druk. Straks gaan we wat eten en duiken vroeg in bed. Hier liggen we even uitgeteld met de benen hoog.

704-Java01

 

Na een half jaar voorbereiding zijn dochter S. en ik op de 16e vertrokken naar Jakarta. 

Daar ontmoeten we mijn zoon M. die dan al een weekje erop heeft zitten in de jungle van Sumatra.

Onze reis gaat eerst door West- en midden Java. Van Jakarta via de geboortestad van mijn moeder Bogor naar Bandung en dan naar Yogyakarta. 

Daarna naar Bali, Sanur. Daar ontmoeten we mijn vader en twee van mijn broers met gezin.

S. en ik gaan iets eerder weer naar Java. Op 5 juli gaan wij van Surabaya naar de geboortestad van mijn vader, Madioen in oost-Java. Een derde broer met kinderen en een nichtje met twee van haar kinderen ontmoeten we daar ook. Op 9 juli zijn S. en ik weer terug. Zoonlief is dan al op 2 juli naar Nederland aangekomen.

Op deze plek hoop ik wat ervaringen te delen. (als er wifi is).

703-aapjes

 

(aap 7 heeft bruin gezichtje en Noro als lijfje)

(aap 8 heeft roze gezichtje en Noro als lijfje)

(aap 9 heeft een off-white gezichtje en Noro als lijfje)

Tussen de bedrijven door zijn er al 9 aapjes gebreid, drie hebben een nieuw thuis gevonden. Aap 9 wil tweede kleindochter hebben..
Aap 10 staat op de pennen.