Er zijn al 25 tekeningen gemaakt! Ik zit op een kwart van de honderd. Het is tóch wel een opgave om telkens een nieuwe foto te vinden. Maar het gaat me lukken. Ondertussen probeer ik van elk kleinkind de karakteristieken te ontleden. Deze kleinzoon heeft van die beeldige ogen!
Vandaag maar eens ijverig geweest met het sorteren van mijn oefenstaaltjes, als een voorbeeld voor toekomstige verfexperimenten. Als ik er zo een foto van maak, zie ik dat ik de neiging heb om ‘scheef’ te gaan. Gelukkig zijn ze opgespeld. Nu nog de tijd nemen om ze vast te naaien. Eigenlijk had ik ze eerst per verfstof bij elkaar moeten leggen. Dan kan ik pas echt goed zien wat de verschillende variabelen doen, zoals tijd, hoeveelheid, toegevoegde vloeistoffen...
Voordat het ging regenen heb ik nog bladeren geraapt van de Prunus Nigra. Misschien kwam het door de droogte, misschien is de boom ziek, want sommige bladeren hadden een zwarte vlek,, wie zal het zeggen? Ik denk dat ik er wel mee zou kunnen verven.
Toen ben ik op de fiets gestapt en heb een rondje door Duitsland weer terug naar Nederland gedaan. Winkelen in Duitsland moet nu met een mondkapje. Ik zag zelfs een mevrouw winkelen die een mondkapje én een spatscherm op had. Net alsof ze van een operatiekamer was afgekomen. Het moet toch niet gekker worden. Onderweg ging mijn kilometerteller op 22222. Dat moest ik even fotograferen! Kort daarna ging het regenen. Wat ruikt de wereld dan weer heel anders!
De 25 potjes zijn weer gevuld. De zon gaat niet veel meer schijnen, maar ik wil ze nog een maand laten staan. De potjes met de kaki-vrucht kunnen misschien niet zo lang. Er zat nog vruchtvlees aan de schillen!
Dit zijn tot nu toe de kleurtjes van mijn experimenten. Mijn schriftje zit vol met voorbeeldstukjes. Maar het lijkt me ook een goed idee om alle stofjes naast elkaar te zien. Een voorbeeldje heb ik al geknipt en gewassen. Morgen maar eens strijken en een geschikte onderlap vinden. Als het toch gaat regenen dan moet ik ook binnen bezig blijven.
Omdat het weer nog goed is, heb ik mijn 25 potjes open gemaakt. De stofjes heb ik alleen wat uitgeknepen. Ze moeten nog enkele dagen drogen voordat ik ze ga wassen. Ondertussen heb ik de administratie gedaan. Elk lapje heeft een beschrijving in een boekje gekregen. Als ze gewassen zijn plak ik er een klein stukje van in het boek. De kleine stukjes stof die in de ongezeefde verfbaden zaten heb ik al ingeplakt.
Wordt vervolgd.
Vrijdag is klusjesdag. Veel te vroeg wakker door de brandweer die een natuurbrand gaat blussen. Er staan nog twee verfklussen op de planning. Mijn glazen potjes zijn bijna op. Hier zie je hopbellen. Van links naar rechts: gewoon hop, hop met citroensap, hop met baking soda en hop met ijzerwater.
Tot nu toe zijn dit mijn kleuren. Ze moeten nog gewassen worden. In de potjes die in de zon staan zitten nog veel meer stofjes met hopelijk heel bijzondere kleuren.
Omdat mijn rechterhand een beetje opgezwollen is en pijn doet van het vele zagen gisteren, heb ik ondanks het mooie weer veel in de keuken gestaan. Naast het trekken van runderbouillon heb ik ook wat verfbaden begeleid. Het was een heus laboratorium met potjes, stofjes, aantekeningen en geïmproviseerde roerstokjes.
Boven op de foto staan de potjes in de zon met diverse mengsels. Van elk ingrediënt is er een pure versie, eentje met citroensap (zuur), met baking soda (basisch) en met ijzerwater. Ze blijven een week staan. De zon blijft voorlopig schijnen!
Onderop bovenstaande foto van links naar rechts: dennenappels, wortelgroen gezeefd, afrikaantjes, wortelgroen.
Hieronder is nog een pannetje met 20 gram hopbloemen aan het sudderen.
Jongste kleindochter heeft hier een oud jurkje aan, dat ik ooit heb gevonden tussen mijn moeders spullen. Het kan door mijn moeder gemaakt zijn maar ook door mijn oma(die was meer van de kantjes). Ik zal het niet weten.
De tekening hoort bij mijn 100 dagenproject. Te volgen op Instagram met #100tonalfaces2020. Haar ogen zijn verschillend, maar of ze zó verschillend zijn, betwijfel ik. Ooit zal ik het kunnen, perfect iemand natekenen!
Gisteren ben ik eindelijk begonnen aan het verven met brandnetels volgens de methode van Rebecca Desnos. Helaas heb ik geen aluminium pan, en om te experimenteren heb ik twee aluminium motoronderdelen (nog van de racerij) in de pan gedaan. Vijf reepjes stof heb ik in de pan erbij gedaan. De eerste ging er na een uur uit, de tweede na twee uur. Helaas ging mijn schema de mist in omdat ik weg moest. Nummer 3 ging na 4,5 uur eruit en 4 en 5 telkens een uur later.
Ik krijg niet de kleuren die Rebecca krijgt, toch wel geelgroen en niet grijsgroen. Het ruikt niet echt lekker in de keuken. Nadat ik het gezeefd heb heb ik mijn eerste ‘echte’ lapje geverfd. Die hangt al buiten te drogen. Het tweede lapje mag overnachten en krijgt later nog een warm badje. Lapjes drie en vier wil ik in met baking soda en citroensap behandelen. Lapje vijf krijgt nog ijzerwater erbij. De rest stop ik in glazen potjes een paar dagen in de zon. Nog werk genoeg!
Om de tijd een beetje te doden als ik bij mijn pa aan het wassen ben, heb ik me voorgenomen om zijn foto-albumarchief te beschrijven. Hij heeft een houten kist staan met talloze boeken. Van restjes stof, gevonden in mijn moeders erfenis heb ik beschermingszakken genaaid. De meeste plastic zakken waar de boeken nu inzitten zijn al bijna vergaan. Elk boek krijgt een nummer en een beschrijving in een schriftje.
Deze foto van mezelf vond ik er ook in, uit 1977..
Natuurlijk weet ik hoe moeilijk het is om een zijaanzicht te tekenen. Tóch maar eens een keertje gedaan. Dit kleinkind lijkt soms heel erg op mijn moeder en (klein)kinderen van mijn broer. Haar neus kan beter. Misschien dat ik maar eens een serie ‘en-profile’ ga tekenen.
Op mijn Social Media kwam ik deze foto tegen. De oppas had de foto genomen, toen ze wegging. Gisteren en vandaag heb ik aan deze aquarel gewerkt. Was helemaal vergeten hoe een échte aquarel gemaakt moest worden.
En dit is de oudste kleindochter, al een hele dame!
Ondertussen ben ik op Instagram weer trouw bezig met mijn potloodschetsjes. Nog 91 te gaan! Hoewel ik dit keer géén gum wilde gebruiken is het toch noodzakelijk gebleken. Dat komt natuurlijk ook omdat ik mijn onderwerpen ken. Bij wildvreemden heb je minder perfectionisme.
Het enige waar ik nu voor moet oppassen is dat ik dd ogen wat minder ‘zwaar’ moet maken. Ik ga te lang door. En soms krijg ik de neiging om weer eens een olieverfkwast aan te raken. Het wordt namelijk tijd om mijn muur met kleinkinderportretjes eens uit te breiden. Had ik maar meer uren in een dag!
Door de weeromslag ging het harder waaien en daalde de temperatuur met meer dan tien graden. Niet alle zomereiken zijn al uitgekomen, maar het gras lag bezaaid met kleine topjes. Een uitgelezen kans om te bekijken wat er zo hoog boven mijn hoofd in de bomen afspeelt. Ik heb ze bijna op ware grootte kunnen tekenen en ingekleurd met aquarelverf.
Eindelijk is mijn engel af, nog net voor Pasen afgemaakt. Haar haar is van merinowol, met een viltnaald vastgezet op het hoofd.. lijfje en vleugels zijn naast elkaar genaaide repen oud kant. In haar handen een parachutezijden hartje. Het meeste kant komt uit Engeland.
Vrolijk Pasen, Happy Easter, Fröhliche Ostern!
In mijn nieuwe journal heb ik dit paashaasje nagetekend. Het beestje is voor de jongste kleindochter. Ik hoop haar vanmiddag even te zien.
Dit is ze, op de arm van haar moeder? Lijkt ze hier niet op een heel lief paaseitje? Om op te eten!
Vanochtend.... Het is weer tijd om te rusten, om bij te tanken. Gisternacht heb ik zelf ook in de kleine uurtjes gekeken naar de film Intouchable. Dat is naast de Sound of Music een lievelingsfilm. Het wordt een slome dag, geen zin om in de tuin te werken; dat kan ook nog als het kouder wordt.
De laatste of niet? Misschien dat ik er nog eentje maak op de allerlaatste pagina van mijn Fabriano-schetsboek. Links zie je: eerst tekenen met Pitt Artist Brush in bruin en dan met Winsor & Newton aquarelverf. Rechts zie je: eerst geverfd met W&N-aquarelverf, dan wat witte puntjes met een acrylstift. Ik heb altijd ruzie met die stuften. Er komt soms niets uit, of soms teveel, of soms teveel verdund?
En zou er tussen de bladeren nog een volgende bloemknop zitten? De tijd zal het leren.
Het is weer gelukt, net op het laatste moment van een lange dag om een tekeningetje te maken.
Hoewel kleindochter Z. al haartjes heeft, voel ik me nog niet zeker om ze te tekenen.
Ondertussen in de tuin: op zoek naar twee vermiste pijlen, daarbij wordt klimop verwijderd, waarbij ik al mijn spieren kan gebruiken. Goede workout! Ook ben ik witte stof meerdere keren aan het dopen in sojamelk. Dat doe ik om straks met natuurlijke verfmiddelen een blijvend resultaat te krijgen. Daarover later meer.
Toch een betere foto maken.
Dit maakt Instagram ervan..
In ieder geval: het 100 dagen project is weer begonnen. Honderd dagen met het tekenen van dierbare portretten, in potlood, waarbij ik met name de toonwaarden (licht, midden, donker) in de gaten wil houden. Ik wil weer leren om goed te kijken, om de verhoudingen in de gaten te houden en bovenal wil ik verbinding maken met wie mij dierbaar is. Iemand tekenen is iemand aaien met potlood. En als je ze niet mag vasthouden, dan wil je ze in ieder geval tékenen.
Zo, mijn collage is af. Net op tijd, zodat ik aan deel 3 van de Stitch Challenge van textileartist.org kan beginnen. Die opdracht is een beetje griezelig. Ik moet mijn ogen borduren! En die moeten ook een plekje krijgen op dit kleedje, vind ik.
Ondertussen heb ik nóg een Work In Progress; een engel, naar een ontwerp van kleindochter2. Ze heeft nog vleugels nodig en mooie haren. Wordt vervolgd.
Sinds twee weken ben ik bezig met een online opdracht van textileartist.org, een Stitch Challenge met bekende en (voor mij) minder bekende kunstenaars. De eerste opdracht was van Sue Stone. Linksboven zie je daar een uitwerking van. Ik heb vier hoeken geborduurd met rijgsteek op steeds een andere manier. Het deel met de spelden was een opdracht van Cas Holmes. We moesten een collage maken met een dierbare herinnering. Voor mij waren dat papieren en stoffen herinneringen aan mijn moeder en beide oma’s. Morgen hoop ik het klaar te hebben want dan komt uitdaging nummer drie online...
De Hippeastrum, in de volksmond gewoon Amaryllis, opent een voor een haar bloemen. Er is nog een bloem te gaan. Ben benieuwd hoe de bloem zich gaat ontwikkelen.
Ondertussen in de tuin... Manlief kan niet golfen en is nu aan het handboogschieten geslagen. Boompjes moeten omgezaagd worden, braamstruiken verwijderd en een standaard geknutseld voor het zware ‘doelpak’, daar waar de pijlen in gaan.Toen er nog geen doelkaart opgeprikt was, zat deze bij lekker in de zon.
Het resultaat? De eerste drie pijlen mocht ík zoeken tussen de bramen en de eikenbladeren. De andere belandden in het doelpak! Wat een resultaat, na zeker 45 jaar met modern materiaal!
Met gemengde gevoelens laat ik deze boekjes zien. In mijn gedachten zouden ze veel minder slordig in elkaar gezet moeten zijn. In werkelijkheid zijn het twee totaal verschillende boekjes geworden. Klaar om gevuld te worden in ieder geval! Het blauwe boekje leek nog het best gelukt te worden tótdat ik het ging lijmen, hihi.
Note to self: papierblok preciezer snijden, rugbandje aftelbaar en steviger materiaal, volgende keer met een leren buitenkant, meer vellen per katern, draad rekenen vanaf de buitenste gaatjes en niet vanaf boekbreedte, even aantal gaatjes per katern, gaatjes onregelmatig prikken zodat je onder- en bovenkant kunt zien
Eindelijk ben ik begonnen met het naaien van mijn twee volgende schetsboeken.
De rode is wat slordig aan de zijkanten. Bij de blauwe ga ik dat ánders doen. Beide zijn met een simpele steek vastgenaaid op een hulplapje. Long Stitch binding heet het in het Engels. Het vergt minder werk dan een koptische steek (Coptic Stitch).
Het mag wel wat strakker, hoop dat dat bij de blauwe band beter lukt. Inderdaad, de boeken heb ik tweedehands gekregen.
Van een nichtje heb ik wat stofjes gekregen. Ze deed er niets mee, en dacht dat ik het wel leuk vond...
Nou dat is écht waar! Het lijkt alsof de bovenstaande geborduurde stof (een soort doek voor een deuringang) uit het Hindoeisme komt? Ik kan de tekst (Sanskriet?) niet lezen, maar Ganesha, de olifant, herken ik wel. Ik vind het schitterend!
In de doos zaten ook nog batikstofjes. Deze drie horen duidelijk bij elkaar. Ze zijn handgemaakt en het zijn slechts halve sarongs. Ik vind de witte heel bijzonder, volgens mij vind je die niet zo vaak. Ik ga ze binnenkort nog eens bestuderen qua motieven.
Ondertussen heeft Blogger een nieuwe web-interface. Ik kan er helaas niet zo goed mee overweg; mijn oude telefoon laat niet alle knopjes goed zien. Zucht...
