De helft gaat in de wasmachine, de lichtere stoffen gaan met de hand. Ze hebben in de wind gewapperd. De stofjes die in de koeienmelk zijn gebeitst, zijn nog niet helemaal schoon. Er zitten nog melkvetvlekjes op? Het wordt tijd dat deze serie tot een einde komt. Ik heb zin in sprekende kleuren van uienschillen en rode kool. Nog even geduld daarvoor.
Het is alweer voorbij, de warme zonnestralen en hoge temperaturen. In de tuin zijn na de winterakonieten nu ook de krokussen open gegaan. Het zijn er na 15 jaar nog maar een paar. In de herfst maar weer eens nieuwe planten.
Heb gisteren ook nog 55 kilometer gefietst. Hier zit familie aalscholver in de zon langs de Maas. Ondertussen drogen mijn in soyamelk gebeitste lapjes voor volgende verfbeurten.
Ben gisteren stiekem naar de oudste kleindochter gefietst. Om een kaart te brengen en wat lekkers. Heb wat foto’s genomen en een ervan nagetekend. Hmm, waarom lijkt het niet? Nog maar meer oefenen!
Heb nog veel te leren om een gezichtje op de juiste manier te tekenen. Dan heb ik een oogje goed getekend en dan kan ik de tweede niet goed plaatsen. Gelukkig kan ik gummen en weet ik nu dat het gezichtje breder is dan ik kan inschatten.
Gisteren hebben we in de tuin genoten van een iets te koude zon. Er was Sahara-zand, die de zon verbleekte! Ondertussen was kleindochter in de ban van alles wat los en vast zat. Zó heerlijk om mee te lopen met een eenjarige. Een eikel werd van zijn vliesje ontdaan en overal mee naartoe genomen. Dat gebeurde ook met een takje van een eik, dat zelfs doormidden werd gebroken en later dienst deed als drumsticks. Een rood besje van kerstversiering werd helemaal fijn geknepen, die moest ik verwijderen met water en zeep. Zo fijn dat sinds er een tandje is, ze niet alles meer in haar mondje stopt.
Toen er nog sneeuw lag heb ik wat foto's genomen met mijn (stokoude) Canon 400D. Twee kepen bezochten toen mijn tuin en voedertafel. Uit mijn archief blijkt dat hij in maart 2016 ook in de tuin op bezoek was. Het blijft een mooie vogel.
Eindelijk mijn eega weer eens getekend...
Gisteren ook een rondje Midden Limburg gedaan. 49 km. Lekker in de zon! Maar mét handschoenen aan hoor.
Had ook nog even tijd om deze boerderij bij Lerop te tekenen. Hmmm, nu nog iets verzinnen voor de voorgrond. Zouden er al lammetjes zijn, ergens?
In een opwelling ben ik samen met een vriendin begonnen aan een paar lessen Indonesisch. Het resultaat? Mijn vriendin heeft er niets meer aan gedaan. En ik zit nu al op twintig achtereenvolgende dagen op mijn telefoon aan Duolingo! Ik heb bijna 180 nieuwe woorden geleerd. Ik maak steeds dezelfde fouten. Als ik denk: nu snap ik het, wordt het heel ingewikkeld. Natuurlijk kun je stiekem woordjes opzoeken of gesproken woord langzamer laten uitspreken om de goede oplossingen te vinden. Soms vertrouw ik op mijn onderbewuste en soms heb ik het dan tóch fout. Mijn man wordt gek van de korte muziekjes als ik een antwoord goed heb. Ja, het is verslavend! Het is een spel! Ik hoef me nooit meer te vervelen, hihi. Jammer dat het vanuit het Engels gegeven wordt. Hoewel, ik leer nu ook beter Engels schrijven !
Die ogen hè? Het zijn de uitdagende onderdelen van een (bekend) gezicht. Ik heb er een fascinatie voor. Ik heb foto’s van elf jaar geleden van deze kleindochters. Alleen van hun ogen genomen met de bedoeling de ogen eens goed te bestuderen. Het is nog steeds een ‘to-Do’!
Kleindochter 2 kwam op bezoek. Ze had knutselhuiswerk (een Romeinse tempel van karton maken) meegenomen. Gelukkig was er tijd voor een wandeling achter het huis langs een galg en prehistorische grafheuvels. Ook een spelletje kaarten en een Procreate sessie stond op het menu. Geslaagde dag en laat de lente maar komen!
Ondertussen in mijn Moleskine-boekje... niet alles is perfect, maar ik zit er dichtbij. Nog maar meer oefenen!
Het is Carnaval, én de laatste dag dat we van de sneeuw kunnen genieten. De zon schijnt! Op de markt hoor je carnavalsmuziek, terwijl twee verkleedde mensen op het bankje in de zon zitten. Heb een rondje in het dorp gelopen en heb 11.000 stappen gemaakt. Ik vind het nog niet veilig om te gaan fietsen. Dat doe ik wel later in de week.
Was nog vergeten deze collectie te tonen. Het zijn de tweede resultaten van de twee soorten eucalyptus en de kaki vrucht, gecombineerd met ijzersulfaat, Baking soda en citroensap. Ik krijg nu wel veel grijs in mijn collectie. Voordat ik met uienschillen aan de slag ga, moet ik nog stoffen voorbewerken in soyamelk. Volgende week wordt het weer lente en kan ik weer naar buiten.
Weer een dagje mogen oppassen. Het blijft koud.
Heb geen flauw idee waar ze op gedrukt heeft. Hoop niet dat midden in de nacht een wekker af gaat?
Ik zag dit gebeuren maar was te laat om een foto te maken. Heb kleindochter toch kunnen verleiden om het nog eens te doen. Ik hou van spelen met schaduw en licht.
Ze zat op mijn schoot en ik heb een selfie gemaakt! Maar om er dan een tekening van te maken kostte meer tijd dan ik wilde. Ze genoot van mijn in Frankrijk gekochte ketting, er zit een poppetje aan en daar moest ze steeds aan zitten. Ongelofelijk, al één jaar; ze loopt en heeft een tandje.
Door corona is het voor een jarige een lastige tijd. Elke dag bezoek, en ook de ouders hebben veel werk.
Van het ene uiterste naar de andere. Gisteren had ik mijn jongste kleindochter getekend. Zij wordt donderdag één jaar. Ongelofelijk hoe snel de tijd gaat! Hoop dat ik nog vele tekeningen kan maken van haar.
Uiteraard ging het vandaag om de begrafenis van tante Claar. Het was een mooie dienst. De zusters van haar congregatie keken op hun eigen kamers of op een zaal naar de live uitzending. Wij zaten verspreid over de stoelen in de kapel, mét mondkapjes! Na de dienst liepen we een rondje langs de kamers van de zusters achter de rouwauto aan. Op de terugweg, toen iedereen naar hun eigen auto’s ging, kwam de rouwauto vast te zitten in de sneeuw. Heb de auto een duwtje kunnen geven. Moest even helpen, tante Claar!, dacht ik.
Hier komen we dus nooit meer terug. In dit kasteel heeft tante Claar meer dan vijftig jaar gewoond!
‘s Ochtends heb ik nog een rondje voortuin gedaan. Ik wilde controleren waar de ijzel zó zwaar is dat de boom of de struik gevaar loopt. Nog een week en dan wordt het hopelijk weer warmer.
Dit is tante Claar. Morgen wordt ze begraven. Ik kon haar niet met inkt tekenen. Ik wijzig nu mijn 100-dagenprojectregels. Ik teken weer met potlood. Ik vind het formaat te klein voor de kalligrafische lijnen van mijn Sailor Fudedemannen vulpen.
Mijn kleinkinderen hebben sterretjes getekend en versierd, voor een minibloemstukje bij haar graf.
Nee, geen koude tenen, wel een koude neus bij onze wandeling in het Groenewoud. Omdat manlief niet kon golfen/motorrijden/handboogschieten is hij meegegaan. En omdat hij veeeel langere benen heeft, moest ik af en toe een sprintje trekken. (Hihi) De vogels hebben het ook moeilijk en eten in No-time hun voerbakjes leeg.
Gisteren was het negen jaar geleden dat mijn moeder overleed. Hier heb ik een foto uit 1981? gebruikt. Haar ogen kloppen niet helemaal. Ik heb echt moeite met de inkt en de vulpen. Ik weet niet of ik dit 100-dagenproject op deze manier ga volhouden.
Tussen de bedrijven door heb ik op dit restje papier wat cirkels geborduurd. Mijn les? Als je onregelmatig gaatjes prikt krijg je onregelmatige cirkels.
Voor en...
na! Uit mijn kaartenarchief heb ik deze ansichtkaart gebruikt voor een groet aan een herstellende tekenvriendin. Dit keer heb ik de kettingsteek gebruikt. Twee draadjes borduurgaren, maar ik zou hem best wel dikker kunnen borduren. Misschien hebben ze deze kaarten nog in de boekhandel als die weer open mag.
Voor mijn jarige nicht had ik deze ansichtkaart geborduurd. Gelukkig heeft ze er een foto van gemaakt, want die was ik vergeten. Hoe simpel kan iets zijn?
Waar ben ik aan begonnen? Werken in inkt betekent dat ik niet kan gummen. Mijn papier is niet wit, een beetje gelig. Ook weet ik nog niet zo goed hoe ik schaduwen moet weergeven. Het kost me ook veel tijd. Morgen is het wat rustiger en kan ik misschien wat voorwerken.
