Een routine-bezoek met vriendin in het ziekenhuis was voor mij weer even tijd om te tekenen.
Het ging niet echt stiekem, zoals ik dat gewend was. Achter me zat een jonger echtpaar bewonderd toe te kijken. Ze konden meegenieten van mijn poging om mensen te tekenen, die dan nét weer weggingen. En wat dacht je van de mevrouw linksonder? Toen ik haar ging schetsen was ze elke seconde een andere kant aam het opkijken. In zo’n wachtruimte kom je soms ook mensen tegen die hardop gaan telefoneren. Zodat iedereen weet hoe graag ze met haar moeder mee wil om ervoor te zorgen dat haar vader (denk ik) niet mee naar huis mag? Snap je het? En toch durf ik hier niets van te zeggen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten